இருபது ஒளி ஆண்டுகள் தொலைவில் நம்முடைய பூமியைப் போலவே தட்பவெட்ப சூழ்நிலை, தண்ணீர், புவியீர்ப்பு விசை உட்பட அனைத்திலும் நம்மை ஒத்த கிரகம் ஒன்றைக் கண்டுபிடித்திருக்கிறார்கள். நம்முடைய சூரியனைப் போலவே இந்த புதிய பூமியும் Gliese 581 என்ற நட்சத்திரத்தைச் சுற்றி வருவதாகச் சொல்கிறார்கள்.

மேல் விவரங்களுக்கு
இங்கே கிளிக்கவும்

ஆஸ்திரேலியா சொல்லிச் சொல்லி அடிக்கிறார்கள் நியூஸிலாந்தை. தொடர்ச்சியாக மூன்று போட்டிகளை நியூஸிலாந்திடம் தோற்ற பொழுது ஏகக்கடுப்பு தான் வந்தது எனக்கு. இன்னும் நன்றாக நினைவில் உள்ளது, ஒரு முறை நியூஸிலாந்து அணி ஆஸ்திரேலியா வந்து அவர்கள் சொந்த மண்ணில் ODIல் புரட்டியெடுத்துவிட்டு போனதும் தான். மார்க் வாஹ் அணியில் இருந்து தூக்கப்பட்டது. அதன் தொடர்ச்சியாகத்தான் ஸ்டீவின் காப்டன்ஸி பறிக்கப்பட்டு பான்டிங்கிடம் கொடுக்கப்பட்டது. பான்டிங்கிடம் கொடுக்கப்பட்ட காப்டென்ஸியைப் பற்றி பேசவில்லை.

ஆனால் ஸ்டீவ் நிச்சயமாக கடந்த(2003) வேர்ல்ட் கப்பிற்கு இருந்திருக்க வேண்டும். He deserves to be in the team. ஆனால் அப்படி நடக்கவில்லை, மார்க் வாஹ் வை அணியில் இருந்து தூக்கிய பொழுது அவர்தான் ஆஸ்திரேலியாவிற்காக அதிக ODI ரன்கள் அடித்திருந்தது. அதனால் இன்னும் நன்றாக நினைவில் இருக்கிறது அந்தத் தொடர். அதைப் போலவே சமீபத்தில் நடந்த தொடரும்.

அதற்கு பழி வாங்கவாவது பிரம்மாதமாக ஜெயிக்க வேண்டுமென்று நினைத்திருந்தேன். ம்ம்ம் அதுதான் நடந்திருக்கிறது. இருநூறு ரன் வித்தியாசத்தில் வெற்றி, என்பது சிறப்பான விஷயம். இன்னும் பக்கத்தில் கூட நெருங்குவதற்கு ஆட்கள் இல்லாமல் போய்விட்டேன். இன்று மிகவும் சந்தோஷமாகயிருக்கிறேன்.

இன்னும் இரண்டாம் அத்யாயம் பாக்கியிருக்கிறது, பைனல்ஸில்.

மலரினும் மெல்லிது காமம் சிலர்அதன்
செவ்வி தலைப்படு வார்.

புணர்ச்சிவிதும்பல் - காமத்துப்பால் - திருவள்ளுவர்

அகிலாவும் ஜெயஸ்ரீயும் வந்ததில் இருந்தே சிரித்துக் கொண்டு குசு குசு என்று ரகசியம் என்னமோ பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் என்ன பேசிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று புரிந்து கொள்ள முடிந்தாலும் நேற்று ஜெயஸ்ரீயிடம் அடித்த கூத்தால் என்னால் அவளிடம் முகம் கொடுத்தே பார்க்க முடியவில்லை. ஜெயஸ்ரீ, அகிலாவிடம் சாதாரணமாகப் பேசிக் கொண்டிருந்த பொழுதும் என்னைப் பார்க்கும் பொழுதெல்லாம் முறைத்துக் கொண்டிருந்தாள். அகிலாவிற்கு ஆப்பிள் ஜூஸும் எனக்கும் ஜெயஸ்ரீக்கும் கோல்ட் காப்பியும் ஆர்டர் செய்துவிட்டு காத்திருந்தோம்.

நான் நேரடியாய் அவளிடம் "ஜெயா சாரி, நான் அப்படி சொல்லியிருக்கக்கூடாது! மன்னிச்சிக்கோ." சொன்னதும் தான் தாமதம்.

"அது பரவாயில்லை இன்னிக்குப் பொழச்சிப்போங்க, இன்னொரு நாள் வைச்சிக்கிறேன் அதுக்கு. எப்ப ட்ரீட்?". அந்தப் பிரச்சனையை அதற்கு மேல் அவள் இழுக்க விரும்பவில்லை என்பது எனக்கு தெரிந்துதான் இருந்தது.

"எதுக்கு ட்ரீட்." எதற்கென்று தெரிந்தாலும் வேண்டுமென்றே அவளை வம்பிழுக்கக் கேட்டேன்.

"உங்களுக்குத் தெரியாதா?" இந்த முறை அகிலா குறுக்கே வந்து அவளைக் கிள்ளினாள்.

"ஏன் நீ தான் சொல்லேன்" அகிலா இந்தப் பிரச்சனையில் வருவதும் வெட்கப்பட்டு நிற்பதும் என்னை இன்னும் குஷியாக்க நான் அவளையும் சேர்த்து வம்பிழுக்க ஜெயஸ்ரீயிடம் கேட்டேன்.

"defloration" பெரிய ஆள் தான் அழகான வார்த்தையைக்க் கொண்டுவந்து திணித்தாள். அகிலா ஜெயஸ்ரீயை முறைக்க நான் மெதுவாய் அகிலாவிடம், "அப்படியா?" என்று கேட்க அப்பொழுது தான் வந்து சேர்ந்திருந்த ஆப்பிள் ஜூஸை என் தலையில் கவிழ்த்துவிட்டு போயேவிட்டாள். இருள் கவிழத் தொடங்கியிருந்த நேரம் ஜீஸ் கடையில் பெரிய கூட்டமில்லை, நான் வழியும் ஜூஸுடன் சிரித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

ஜெயஸ்ரீ, "ஆனாலும் இப்படியா கேப்பாங்க. லூஸுங்கிறது சரியாத்தான் இருக்கு!"

"கொடுக்கப்படாதெல்லாம் எடுத்துக் கொள்ள முடியாது என்றே நினைக்கிறேன்." என்று நான் அகிலாவிற்கு அவள் காதலின் நீட்சியாய் பார்க்காத காமத்தையும் வலிந்து மறுப்பது போன்றிருக்கும் செயற்கைத்தன்மையையும் விவரித்து கடிதம் எழுதி அனுப்பிய நான்காவது நாள் அவள் அதைப்பற்றி நிறைய யோசித்ததாகவும் தனக்கும் சம்மதம் என்று சொல்லி எனக்கு மின்னஞ்சல் ஒன்றை அனுப்பியிருந்தாள்.

நாங்கள் ஊட்டி செல்லத் தீர்மானித்தோம், என் பள்ளி இறுதி வரை அங்கே தான் படித்தேன் என்பதாலும் பெங்களூரில் இருந்து இரண்டு நாள் ஊர் சுற்ற சென்று வருவதற்கான இடங்களில் முக்கியமான ஒன்று என்பதாலும். புதிதாய் வாங்கியிருந்த ஹுண்டாய் கெட்ஸிலேயே சென்று வரலாம் என்ற என் திட்டதற்கு மறுப்பொன்றும் சொல்லவில்லை, அவள் முகத்தில் என் ஓட்டுநர் திறமையைப் பற்றிய சந்தேகம் இருந்தது மட்டும் பிரகாசமாய் தெரிந்தது. அவள் என்னுடன் வெளியில் இதுவரை வந்ததேயில்லை என்ற எண்ணம் என் மனதில் சட்டென்று ஒட்டிக் கொண்டது. திட்டமிட்டது போலவே ஆறுமணிக்கு அல்சூர் பேருந்து நிலையத்திற்கு வந்திருந்தாள், பேருந்து நிலையத்தில் இருந்து அவள் வீடு கூப்பிடு தூரம் தான். ஷோல்டர் பேக் ஒன்றை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டு வந்திருந்தாள், நான் பயந்தது எங்கே சென்று பின் சீட்டில் உட்கார்ந்துவிடுவாளோ என்று தான், நான் எதிர்பார்த்தது போலவே காரை நெருங்கியவள் பின் சீட்டைத் திறந்ததும் நான் கொஞ்சம் போல் அதிர்ந்து தான் போனேன். ஆனால் அவள் தன் பையை மட்டும் அங்கே வைத்துவிட்டு முன் சீட்டில் வந்தமர்ந்தாள், அவள் உதட்டில் புன்னகை அரும்பியிருந்தது.

"ஒரு நிமிஷத்தில் உன் மூஞ்சி என்ன கோணத்துக்கெல்லாம் போகுது, இப்பல்லாம் நீ என்ன நினைக்கிறேன்னு என்னால் சுலபமா கண்டுபிடிக்க முடியுது! தெரியுமா?"

எனக்கு அவள் குஷி மூடில் இருந்ததே மகிழ்ச்சியளித்தது. என்ன தான் அவள் என் ஏற்பாட்டிற்கும் ஆசைக்கும் ஒப்புக் கொண்டிருந்தாலும் அவள் சந்தோஷமாய் இல்லாமல் என்னவோ போல் இருந்தால் மற்ற ப்ளானைத் தள்ளிப் போட்டு விட்டு சும்மா ஊர் மட்டும் சுற்றிவிட்டு வரலாம் என்று நினைத்திருந்தேன். நல்லவேளை அதற்கான அவசியம் இருக்காது போலிருந்தது.

"இப்ப என்ன தெரிஞ்சிக்கிட்ட?"

பெரும்பாலும் இது போன்ற கேள்விகளுக்கு அகிலா பதில் சொல்ல மாட்டாள். நான் அவள் பின்சீட்டில் உட்கார்ந்துவிடுவாளோ என்று பயந்தது அவளுக்குத் தெரிந்திருக்கும்.

"ம்ம்ம் உன் மொகரைக்கட்டை!"

என் மனம் துள்ளிக் குதிக்கத் தொடங்கியது, அவளுக்கும் அது தெரிந்திருக்க வேண்டும். சட்டென்று தலையில் தட்டி,

"ரோட்டைப் பார்த்து வண்டி ஓட்டு! என்னா?" என்றாள்.

அவள் என்னைத் தொட்டுப் பேச மாட்டாள், மூன்றாண்டுகளில் நான் சில முறை தொட்டுப் பேசியிருப்பேன், வெகுசில சமயம் கைகளை பிடித்துக் கொண்டு விளையாடியிருப்பேன். ஆனால் சுவரிலிருந்து நீண்ட இன்னொரு குட்டிச் சுவர் போல் உணர்ச்சியற்றதாய் அவள் கைகள் இருக்கும் அப்பொழுதுகளில். அவள் தலையில் தட்டி சொன்னதன் அர்த்தம் புரிந்ததும் என் கண்கள் தானாய் அவள் மார்பு பக்கம் திரும்பியது. நான் பெரும்பாலும் அப்படிச் செய்வதில்லை, அதுவும் அகிலாவிடத்தில் கொஞ்சம் இதைப்பற்றிய ஜாக்கிரதை உணர்வுடனேயே இருப்பேன். பெரும்பாலும் அட்டிட்டியூட் காண்பிக்கும் பெண்களிடம் கொஞ்சம் சீரியஸாய் வம்பிழுக்க அவர்களுக்குத் தெரியும்படி மார்புகளை வெறிப்பேன் சிறிது நேரம். ஆனால் அகிலாவிடம் அதுவரை செய்ததில்லை, அதாவது அவளுக்கு தெரியும் வகையிலோ அல்லது அவள் உணர்ந்து கொள்ளும் வகையிலோ அவள் மார் பகுதியை நோட்டம் விட்டதில்லை, ஆனால் அவளுக்குத் தெரியாமல் செய்திருக்கிறேன். இப்பொழுது அவளாய்ச் சீண்ட செய்திருந்தேன்.

அகிலா கைகள் நீட்டி நான் லாவகமாக இருக்கட்டும் என்று அணிந்து வந்திருந்த பெர்முடாஸால் மறைக்கப்படாத என் தொடைப் பகுதியில் கிள்ளினாள். அவளுடைய வலது கை விரல்களில் பராமரிக்கப்பட்ட நகங்கள் இருந்ததால், உண்மையிலேயே வலித்தது. நான் "அம்மா" என்று கத்தினேன் தொடர்ச்சியாய்.

"நீ செஞ்சது தப்பு, அப்படிப் பார்ப்பது அநாகரீகமாயிருக்கு! எந்தப் பொண்ணு கிட்டையும் அப்படி நடந்துக்கக்கூடாது" கொஞ்சம் சீரியஸாகவே சொன்னாள்.

"நான் சரிங்க மேடம்" என்று சொன்னதும் சகஜ நிலைக்கு வந்தவள். நான் அவளைப் பார்க்கும் பொழுதெல்லாம் கண்களிலிருந்து என் பார்வை மார்பகத்திற்கு நீளத் தொடங்குவதும் பின்னர் நான் பெரு முயற்சி செய்து கட்டுப் படுத்துவதையும் பார்த்து, சப்தமாய் சிரித்தாள்.

"எத்தனை நாளுக்கு இதைச் செய்யப்போற நீ, இன்னும் இரண்டு நாளைக்கு? அப்புறம் 'சீ'ன்னு சொல்லி விடப்போற! எனக்கென்ன?" என்றவாறு மறுபக்கம் பார்க்கத் தொடங்கினாள். எனக்கென்னமோ பார்த்துத் தொலை என்று சொல்லிவிட்டது போலிருந்தது. அவள் எப்பொழுதும் அணியும் கொஞ்சம் தொல தொலா சுகிதார் அல்ல அன்று அவள் அணிந்திருந்தது, ப்ரேசியர் அதன் மேல் டாப்ஸ் ஒன்று அணிந்து மேல் அவள் சுகிதார் அணிவது தான் வழக்கம் இன்றும் அப்படித்தான் என்றாலும் இறுக்கமான சுகிதார் அவள் மார்பகங்களை இன்னும் எடுப்பாய்க் காட்டியது. கல்லூரிக் காலத்தில் இருந்தே பெண்களின் மார்புகளை நோட்டம் விடுவது தான் வேலை என்றாகியிருந்ததால், அகிலாவினுடையவை சராசரிக்கும் குறைவானவை என்று என்னால் நிச்சயமாய்ச் சொல்ல முடியும். சுகிதார் அவள் அளவில் இல்லையென்பதால் தோள்பட்டையில் அவள் பிராவினுடையதும் டாப்ஸினுடையதுமாய் இரண்டு வெவ்வேறு வகையான உப்பல்களுடன் கண்களைத் துருத்துக் கொண்டிருந்தது.

"இந்த சுடி நீ போட்டு நான் பார்த்ததில்லையே! புதுசா?'

சட்டென்று கேட்ட கேள்வியால் திரும்பியவள்,

"என்னைய நீ அவ்வளவு நோட் பண்ணுவியா? ஆமாம் இது என் தங்கச்சியோடது! அவள் தான் கொடுத்தாள் போட்டுக்கோன்னு. ஏன் நல்லாயில்லையா?"

இன்பத்தேன் வந்து காதில் பாய்ந்தது போலிருந்து, அவள் உடுத்தும் உடையைப் பற்றிக் கேட்டால் சொல்ல ஆயிரமாயிரம் உரையாடல்களைத் தயார் செய்து வைத்திருந்தேன், ஒன்றும் உதவவில்லை.

"ச்ச, சூப்பராயிருக்கு. நீதான் என் டைரி படிச்சியே! எனக்கு நீ பண்ணுற ட்ரெஸ்ஸிங்க் சுத்தமா பிடிக்காது. இந்த ட்ரெஸ்ஸில் நீ ரொம்ப அழகாயிருக்க!" என் கண்கள் தானாய் அவள் கண்களில் இருந்து டைவ் அடித்தது. இந்த முறை அவள் ஒன்றும் சொல்லவில்லை, முகத்தை திருப்பிக் கொள்ளவில்லை. ரசித்தாள். அவள் அழகை நான் ரசிப்பதை ரசித்தாள்.

நாங்கள் பெங்களூரை விட்டு வெளியில் வந்திருந்தோம், இனி மைசூர் போய் ப்ரேக் பாஸ்ட் சாப்பிட்டால் போதும் என்று நினைத்தேன். என்றைக்கும் இல்லா அதிசயமாய் ரோடு கொஞ்சம் ட்ராஃபிக்கா இருந்தது அதிகாலையிலேயே. நான் அகிலாவிடம்,

"அகிம்மா உனக்கு தூக்கம் வந்தா தூங்கு என்ன!" என்றேன்

"சரி" என்றவள் தூங்கப்போவதில்லை போலத்தான் இருந்தது, ரொம்ப தீவிரமாய் இரண்டு பக்கங்களையும் வேடிக்கைப் பார்த்தபடி வந்து கொண்டிருந்தாள். நான் எனக்குத் தெரிந்த கடக்கும் ஊரைப்பற்றிய விவரங்களைச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன். அவளும் எதுவும் தெரியவேண்டுமென்றால் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள். நாங்கள் மைசூர் வந்து காலை உணவு முடித்த பிறகு குண்டல்பேட் வழியாக ஊட்டி செல்லும் பாதையை எடுத்தேன். கொஞ்சம் கவனம் செலுத்த வேண்டிய சாலையாகையால் விளையாட்டுத்தனங்களை விடுத்து பக்கத்தில் அமர்ந்திருக்கும் தேவதையை மறந்து கவனமாக வண்டி ஓட்டிக் கொண்டிருந்தேன் அகிலா தூங்கவேயில்லை, அவள் கண் அசந்து கூட நான் பார்க்கவில்லை. ஆனால் எனக்கு கொஞ்சம் டயர்டாக தோன்றத் தொடங்கியது, பெரும்பாலும் நண்பர்களுடன் செல்லும் பொழுது சிறிது நேரம் கழித்து யாரிடமாவது ஸ்டேரிங்கைக் கொடுத்துவிட்டு தூங்கப் போய்விடுவதுண்டு. பெங்களூரில் இருந்து ஊட்டி வரை இதுதான் முதல் முறை தனி ஆளாய் ஓட்டிக் கொண்டிருந்தேன்.

சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு அகிலா என்னைத் தொந்தரவு செய்யவில்லை, நான் சீரியஸாய் ஓட்டிக் கொண்டிருப்பது தெரிந்து அமைதியாகிவிட்டிருந்தாள். நான் கொஞ்சம் போல் டயர்டாகியது தெரியத் தொடங்கியது டீ குடிக்கலாம் என்றாள், அவள் அத்தனை டீ குடிப்பவள் இல்லை என்பதால் எனக்காகத் தான் கேட்கிறாளென்று புரிந்தது. நாங்கள் ஒரு வழியாய் கொண்டை ஊசி வளைவுகளைத் தாண்டி ஊட்டி வந்த பொழுது மதியம் இரண்டாகியிருந்தது, பெங்களூரில் இருந்து கொண்டை ஊசி வளைவு வரை என் டிரைவிங் பற்றி எதுவும் சொல்லாதவள், வளைவொன்றில் ஓரங்கட்டி நிறுத்தி வியூ பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் பொழுது கேட்டாள், "நல்லா வண்டி ஓட்டுறீங்க! இங்க நிறைய தடவ வந்திருக்கீங்களோ?!"

அவள் கண்களில் சில்மிஷம் இல்லை, ஆனால் நான்,

"வந்திருக்கேன் இதான் முத தடவையா ஒரு பெண்ணோட!" இதற்கு நான் அகிலாவிடம் இருந்து லேசான கோபப்பார்வையை எதிர்பார்க்க அவளோ,

"ம்ம்ம் நம்பிட்டேன்" என்று சிரித்தபடி சொல்லி கலவரப்படுத்தினாள்.

நான் பரிதாபமாய் "அகிலம் நான் பொய் சொல்லலை, உண்மையிலேயே இதான் மொத தடவை ஒரு பொண்ணு கூட ஊட்டி வர்றேன். ஊட்டி மட்டுமில்லை எங்கையுமே என்னை நம்பு".

அவள் கொஞ்சம் இறங்கிவந்து, "ச்ச சும்மா சொன்னேன் தாஸ், உன்னைத் தெரியாதா?" என்று சொல்லி குடலுக்கு பியர் வார்த்தாள்.

"ஹாங் வண்டி ஓட்டுறதைப் பத்தி கேட்டள்ல, நான் இங்கத்தான் வண்டி ஓட்டவே கத்துக்கிட்டேன் அதனால எனக்கு ஹில் ஸ்டேஷன் ஒன்னும் பெரிய விஷயம் கிடையாது!" கொஞ்சம் படம் காட்டியிருந்தேன்.

ஏற்கனவே ரிசர்வ் செய்திருந்த ஹோட்டல் பிருந்தாவனில் ஒரு டபுள் ரூம் கன்ப்ஃர்ம் செய்துவிட்டு ஹோட்டல் அறைக்குள் நுழையும் முன் ஒரு பரீட்சை அறைக்குள் நுழையப் போகும் மாணவனைப் போன்ற பயம் வந்தது, வயிற்றுத் தசைப் பகுதி இறுக்கிப் பிடிக்கப்பட்டது போல் இருந்தது. அதுவரை இருந்த டயர்ட்னஸ் காணாமல் போயிருந்தது, திரும்பி அகிலாவைப் பார்த்தேன் வேறெதையோ பார்ப்பதைப் போல் அவள் முகத்தில் அந்தப் பதற்றம் இல்லை.

அறைக்குள் வந்து தாழிட்ட பொழுது ஏனோ மனசுக்குள் தவறு செய்வது போன்ற ஒரு உணர்வு, கதவுக்குப் பின்னிருந்த குப்பைத் தொட்டியில் அந்த எண்ணத்தைப் போட்டுவிட்டு வந்து கட்டிலில் உட்கார்ந்தேன். அகிலா பாத்ரூம் சென்றுவிட்டு அப்பொழுது தான் வந்தாள், வந்ததும் வராததுமாய் மொத்த அறையையும் நோட்டம் விட ஆரம்பித்தாள். நான் அவளாய் செட்டில் ஆகட்டும் என்று பெட்டில் இருந்த ரிமோட்டை எடுத்து டிவியை துவக்கினேன். சேனல்கள் மாற்றிக் கொண்டிருக்கும் பொழுது இடைப்பட்ட ஈஎஸ்பிஎன் டிவியில் ஆஸ்திரேலியா இந்தியா கிரிக்கெட் மாட்ச் போய்க் கொண்டிருந்தது. சிறிது நேரத்திற்கு நான் அகிலாவை மறந்து மேட்சில் ஆழ்ந்துவிட்டேன்.

"உங்களுக்குப் பிடிச்ச கிரிக்கெட் ப்ளேயர் யார் தாஸ்?" கவனம் கலைந்து பார்க்க அகிலா கட்டிலில் என் பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்தாள், என்னால் அந்தப் பொழுதை நம்பமுடியவில்லை.

"அகிம்மா, எனக்கு மார்க் வாஹ் தான் பிடிக்கும், நான் ஒரு தீவிர ஆஸ்திரேலிய சப்போர்ட்டர்!"

அவள் அப்படியா என்பதைப் போல் பார்த்தாள், பின்னர் மேட்சில் ஆழ்ந்துவிட்டாள், ஆனால் என்னால் தான் மீண்டும் கிரிக்கெட் பக்கம் கவனத்தை திருப்ப முடியவில்லை. எனக்கும் அவளுக்கும் இடையில் ஒன்றரை அடிதான் வித்தியாசம் இருந்தது. மூன்றாண்டுகளில் இந்த நொடியைப் பற்றி நிறைய கற்பனையை வளர்த்திருந்தேன், திருமணத்திற்கு முன் / பின் என்ற எல்லைகளில் வைத்து விரிந்திருந்த கற்பனை ஒரு முடிவை நோக்கி நகர்த்தவே முடியாததாய் இருந்தது. இந்தப் பொழுதில் அவள் நிராகரித்தாள், அடுத்தக் கணத்தில் அவள் நிராகரித்தாள் என்று மனம் பல்வேறு கணக்குகளை போட்டபடிதான் முடிந்திருக்கிறது. அவளுடைய நிராகரிப்பு என்பது எங்கள் கம்ப்யூட்டர் சைன்ஸ் ப்ளோ சாட்டில் வரும் Endஐப் போல. அவளை வற்புறுத்தும் எண்ணம் துளியும் கிடையாது, இப்பொழுதைக்கு மட்டுமல்ல திருமணத்திற்குப் பிறகும் கூட அப்படியே தொடர வேண்டுமென்றே நினைத்திருந்தேன்.

நான் மெல்ல அவளருகில் நகர்ந்து உட்கார்ந்தேன். அவள் ஒரு நொடி திரும்பி என்னைப் பார்த்தாள், அப்பொழுது அவள் கண்களை என்னால் படிக்க முடியவில்லை. ஒரு வெறுமை மட்டுமே இருந்தது அதிலிருந்து என்னால் எதையும் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை. பின்னர் டிவி பக்கம் திரும்பிவிட்டாள். நான் அவள் கைகளை அவளிடமிருந்து விடுவித்து என்னிடம் வைத்துக் கொண்டேன். இதற்கு முன் இப்படிச் செய்தது வெகு சில முறைதான் என்றாலும் என்னால் வித்தியாசத்தை உணர முடிந்தது. அவள் கைகள் காய்ச்சல் வந்தவளின் கரங்கள் போல் சூடேறியிருந்தன, என் கைகளின் தொடுதலால் அவள் கையில் இருந்த மயிர்க்கால்கள் சிலிர்த்துக் கொண்டு நின்றன. அவளுக்கு பின்புறம் முதுகை நோக்கி அமர்ந்தவாறு இருந்தாலும் அவள் கண்களை மூடிக் கொண்டதை உணர முடிந்தது. மெதுவாய் அவள் முதுகில் விரல்களை ஓட்டினேன். அவள் கைகள் மரக்கத் தொடங்கியது, அது நான் எதிர்பாராதது அவள் தன்னை கூட்டுக்குள் கொண்டு செல்கிறாள் என்று உணரமுடிந்தது. நானாய் கைகளை எடுத்துவிடவே நினைத்தேன் ஆனால் மறுப்பு அவள் பக்கத்தில் இருந்து வரட்டும் என்று விட்டது என் தவறு தான்.

"தாஸ் இப்பவே இதைச் செய்தாகணுமா?" முடிந்தது, இதற்கு மேல் ஒரு வார்த்தை கூட என்னால் இதைப்பற்றி பேச முடியாது. என் கைகள் தானாய் அவள் முதுகிலலிருந்து அகன்றன, அவள் கைகளை விடுவித்தேன், அந்த மாற்றம் அவளுக்குத் தெரிந்திருக்கவேண்டும், இயலாமையால் என்னைத் திரும்பிப் பார்த்தாள். என்னால் அவளைப் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது, அவள் மேல் கொஞ்சம் கோபம் வந்தாலும் அது நான் வண்டி ஓட்டிக் கொண்டு வந்த களைப்பால் வந்ததாகத்தான் இருக்க முடியும், என்னால் அகிலாவை கோபிக்க முடிந்தது கூட ஆச்சர்யமாக இருந்தது. அவள் கண்கள் என்னைக் கெஞ்சின, 'ப்ளீஸ் கல்யாணத்துக்குப் பிறகு இதைச் செய்து கொள்ளேன்' என்று. உண்மையில் எனக்கு அதில் பிரச்சனை இல்லை, நானே கூட என்னைக் காதலிக்கிறாய் என்றால் நாம் வீட்டில் பேசி திருமணம் செய்து கொள்வோம் என்று சொல்ல நினைத்த பொழுது தான் அவள் இதற்கு சம்மதம் தெரிவித்திருந்தாள். ஆண் மனம் கலவிக்கு அலைந்தது. என்னால் அகிலாவை அப்படிப் பார்க்க முடியவில்லை, நான் மெதுவாய் படுக்கையில் சாய்ந்த படி கண்களை மூடினேன் அவ்வளவுதான் தெரியும்.

கண்களைத் திறந்த பொழுது நினைத்துக் கொண்டேன், மன்மதன் தான் எழுப்பியிருக்க வேண்டுமென்று. அகிலா ஒரு டர்க்கி டவல் மட்டும் உடுத்தி என் முன்னால் நின்று கொண்டிருந்தாள், ஹமாம் சோப்பின் மணம் நாசிகளைத் துழைத்தது. அவள் ட்ரெஸ்ஸிங் டேபிள் முன் நின்று தலை கோதிக் கொண்டிருந்தாள். நான் எழுந்ததைப் பார்த்ததும் என் பக்கம் திரும்பிச் சிரித்தவள் அசப்பில் பாலு மகேந்திரா படத்து ஹீரோயின்களைப் போலிருந்தாள் அவள் மாநிறம் இல்லை என்றாலும் கூட, அவளுக்குப் பின்னால் இருந்த கண்ணாடியில் தெரிந்த பிம்பமும் அவள் அசலும் சேர்ந்து என்னை நிலை கொள்ள முடியாதபடி ஆக்கின. எனக்கு இவை நிஜத்தில் தான் நடக்கிறது என்று தெரிந்தாலும் வேடிக்கைக்காக கைகளைக் கிள்ளிக் கொண்டேன், அவள் கைகளில் வைத்திருந்த சீப்பை என் மேல் வீசினாள்.

"மணி என்னாகுது தெரியுமா?" எனக்கு அப்பொழுது தான் நான் அதிக நேரம் தூங்கிவிட்டிருந்தது தெரிந்தது, என்னால் இது சனிக்கிழமை இரவா இல்லை ஞாயிற்றுக் கிழமை விடியலா என்ற குழப்பம் இருந்தது. கைகளில் கட்டியிருந்த வாட்சில் மணி பார்க்க ஒன்பதரை காட்டியது. ஜன்னல்களுக்கு வெளியில் வெளிச்சம் இல்லாத காரணத்தால் சனி இரவுதான் என்பது உறுதியாக. கிட்டத்தட்ட ஏழு மணிநேரம் தூங்கியிருக்கிறேன் என்பது தெரிந்தது, தேவதை போல் ஒரு பெண்ணை அருகில் வைத்துக் கொண்டு. அவள் முகத்திலும் அது தெரிந்தது.

"சாரி! நல்லா தூங்கிட்டேன்."

"இப்புடியா தூங்குவாங்க! நான் எப்படா 'இப்ப வாண்டாம்'னு சொல்லுவேன்னு காத்திக்கிட்டிருந்த மாதிரி தூங்கிட்ட நீ! ஏற்கனவே மூணு வருஷம் செய்தது போதாதுன்னு இங்க ஹோட்டலில் வந்து வேற ஏண்டி உயிரை வாங்குறன்னு சொல்ற என் மனசாட்சி கூட தனியா சண்டை போட்டிக்கிட்டிருக்கேன் ஏழு மணி நேரமா! தெரியுமா?"

நான் படுத்திருந்த கட்டில் நிச்சயம் தரையில் இல்லை.

"லஞ்ச் வாங்கிக் கொடுத்தியா நீ, என்ன ஆளுய்யா. இப்படித் தூங்குறவங்களை நான் எழுப்பவே மாட்டேன். நீயாதான் எழுந்துட்ட. எனக்கு பசி தாங்காதுப்பா நான் நல்லா லஞ்ச் ஆர்டர் செய்து சாப்டேன்." கைகளை ஆட்டி ஆட்டி பேசிக் கொண்டிருந்தாள், காதுக்குள் அவள் சொல்வது எல்லாம் மாற்றம் செய்யப்பட்டு இளையராஜா இசையில் வைரமுத்து எழுதிய பாடல் ஒன்று சுசீலாவின் குரலில் சென்று கொண்டிருந்தது. கட்டிலில் குனிந்து அவள் தூக்கி வீசிய சீப்பை எடுக்க முயல, அவள் தலை முடி இரு பக்கங்களில் இருந்தும் முன்பக்கம் சரிந்தது. சரியாய் டவலில் முடிப்பை வலது கைகளில் பிடித்தபடி, இடது கையால் சீப்பை எடுத்து விட்டு அவள் நகர ஒரு பக்கம் சாய்ந்து படுத்திருந்த நான் தொப்பென்று மல்லாக்க மறுபுறம் விழுந்தேன்.

மீண்டும் கண்ணாடி பக்கம் திரும்பியவள் வெள்ளை நிற டவலில் அன்றலர்ந்த மலர் போல் இருந்தாள், மார்பிலிருந்து முழங்கால் வரை வந்திருந்த அந்த டவல், அவளுடைய நிர்வாணத்தை விடவும் அதிக கிளர்ச்சியைத் தந்தது, அவளுடைய பரிமாணங்களை அந்தத் டவல் வேற எதாலும் வெளிப்படுத்தியிருக்க முடியாது என்று நான் நினைத்தேன். அவள் பக்கமிருந்து மெதுவாய் ஒரு வசனம். சாதாரண நாட்களாகயிருந்திருந்தால் நான் அதைக் கேட்டிருப்பதற்கான வாய்ப்பு கூட குறைவு தான்.

"இப்படியேவா! குளிச்சிட்டு வர்றியா?"

அவள் லேசாய் தலையைத் திருப்பி என்னை மோகக் கண்களுடன் பார்த்தாள், நான் நினைத்தேன், இங்கே முடிந்தது என்று. அவளிடம் இருந்து தப்பிக்க நினைத்து எழுந்தவன் அவளைப் பார்த்து புன்னகையொன்றை செய்துவிட்டு பாத்ரூமிற்குள் நுழைந்தேன். இதற்கு மேல் அவளால் மறுக்க முடியாது என்று தெரிந்ததும் மனம் குதியாட்டம் போட்டது, பந்தையத்திற்காக காத்திருக்கும் குதிரையைப் போலிருந்தது மனம். இதயத் துடிப்பு முறுக்கேற்றப்பட்ட ஒரு வலுவான எந்திரத்தின் வேகத்தில் இருந்தது, என் வசத்தில் இல்லை. அவள் உபயோகப்படுத்திவிட்டு வைத்திருந்த சோப்பில் அவள் மனம் வந்தது. எனக்கு இன்னொரு விஷயம் சட்டென்று மனதிற்குள் வந்தது, இந்தத் துடிப்பில் போனால் அவளுடைய நிர்வாணம் என்னை கீழே அழுத்தித் தள்ளிவிடும் என்று நான் எப்பொழுதும் செய்யும், 'அபிராமி அந்தாதி' பாடல்களை மனதிற்குள் வேகமாக நினைக்கத் தொடங்கினேன். சிறுவயதில் மனனம் செய்திருந்ததால், பாடல்கள் நினைவுக்கு வருவதற்கு மனதை அதன் பக்கம் திருப்ப வேண்டும், அந்தாதி என்பதால் ஒரு பாட்டின் முடிவில் இருந்து தொடங்கும் மற்ற பாடல் சாதாரணமாய் நினைவில் இல்லாமல் முடிவில் தான் நினைவில் வரும் என்பதால் மனம் ஒரு கட்டுப்பாட்டுக்குள் வரும். வந்தது.

நான் பாத்ரூமை விட்டு துவட்டிக் கொண்டு வெளியில் வந்த பொழுது அறையில் நைட் லேம்ப் மட்டும் எரிந்து கொண்டிருந்ததால் அறையில் அத்தனை வெளிச்சமில்லை, என்னை நோக்கி வரவேற்பது போல் காத்திருந்தவள் உடம்பில் துணி எதுவும் இல்லை. என் எதிர்பார்ப்பை அவள் மார்பகங்கள் ஏமாற்றவில்லை.

"Doss I don't want to get pregnant" சொல்லத் தேவையில்லாத விஷயம் என்றாலும் தவறாகி விடக்கூடாதென்ற கவனம் அதைச் சொல்ல வைத்தது. அவள் சட்டென்று ஆங்கிலத்திற்கு மாறியிருந்தாள் நான் நினைத்தேன் அவள் சொல்ல வருவதை அவள் காதுகள் கேட்கபதைக் கூட அவள் விரும்பவில்லை என்று. அந்நிய மொழி அவளுக்கு அந்த விஷயத்தில் உதவுவதாக இருந்தது.

"Don't worry I have condoms" சிரித்தபடியே சொன்னேன். அவளுக்குத் தெரிந்து தான் இருக்க வேண்டும், இந்த அளவிற்காவது நான் தயாராய் இருப்பேன் என்று. படுத்த படியே இரு கைகளையும் நீட்டி என்னை அழைத்தாள், கனவு போல் இருந்தது.

அரை மணிநேரத்தில் இன்னொரு முறை அவளும் குளித்து என்னையும் வற்புறுத்தி குளிக்க வைத்து குளியலறையில் நான் இன்னொரு முறை தொடங்க பொய்க்கோபம் காட்டி தடுத்தவள், 'பசிக்குது தாஸ்' என்று சொல்ல பாவமாய் இருந்தது. சட்டென்று காலையில் இருந்து சாப்பிடாதது எனக்கும் பசியெடுத்தது. சின்னச் சின்ன சிணுங்கல்கள், சீண்டல்களுடன் அவள் உடைமாற்ற அகங்காரமாய் நேரெதிரில் அவளை மட்டும் பார்த்தபடி உட்கார்ந்திருந்தேன். அதான் எல்லாம் முடிந்துவிட்டதே என்ன வேண்டுமானாலும் பார்த்துக் கொள் என்று நினைத்தாளாயிருக்கும், நான் இருப்பதை அவள் பொருட்படுத்தவேயில்லை.

அவளிடம் ஆரம்ப விளையாட்டுகளின் பின், உணர்ந்து "you already came is it?" கேட்ட கேள்வி அதன் மொக்கைத்தனத்தைத் தாண்டியும் என் அனுபவமின்மையைக் காட்டியதாக நினைத்தேன். அவள் சட்டென்று அதைக் கேட்க விரும்பாதவளைப் போல இரண்டு கைகாளாலும் அவள் காதுகளை மூடிக்கொள்ள முயற்சித்தது நினைவில் வந்தது. அவளை வெட்கம் தின்று கொண்டிருந்த நேரத்தில் கேட்பதற்கு இதைவிடவும் மோசமான கேள்வியொன்று இருந்திருக்காது என்று நினைத்தேன். சட்டென்று தாவி எழுந்து என்னை இழுத்து அவளோட அணைத்து அதைச் சமாளித்திருந்தாள்.

"என்ன அதுக்குள்ளையே கனவா?" என் தலையைக் கோதியபடி கேட்டவளிடம்,

"இன்னும் ஒரு வாரத்திற்கு உன்னை நேரில் பார்க்கலைன்னா கூட பரவாயில்லை, இந்த நினைவுகளோடு சமாளிச்சிறுவேன்."

ஒரு அடி பின்னகர்ந்தவள், கைகளை இடுப்பில் வைத்தபடி, "அப்ப நான் வேணாமா?" கேட்க, இதற்கு என்ன பதில் சொன்னாலும் ஆபத்து என்று பதில் சொல்லாமல் கையெடுத்து கும்பிட்டு,

"என்ன விட்டுடு தாயி!" என்றேன்.

நாங்கள் மூடப்பட்டுக் கொண்டிருந்த ரெஸ்டாரெண்டிற்கு வந்து உட்கார்ந்ததும் தான் தாமதம், அகிலாவின் மொபைல் சிணிங்கியது. நம்பரைப் பார்த்தவள், வெட்கப்பட்டு சிரித்து,

"தாஸ் அவதான் போன் பண்ணுறா, அவளுக்கு எல்லாம் தெரியும் நான் இப்ப அவகிட்ட பேசினா அவ்வளவுதான். நீங்க வெளியில் போயிருக்கான்னு சொல்லி வைச்சிடுங்க." சொல்லி என்னிடம் திணித்தாள்.

நான் "ஹலோ!" என்று சொல்ல,

மறுபுறம் ஜெயஸ்ரீ, "நான் நினைச்சேன் நீங்கதான் போனை எடுப்பீங்கன்னு குடுங்க அந்த கழுதைகிட்ட."

நான் தீவிரமாய், "அவள் இங்க இல்லை ஜெயா" என்று மழுப்ப ஏண்டா அப்படிச் செய்தோம் என்று ஆகியது.

"சின்னப் பொண்ணு ஒன்னை ஊட்டிக்கு தனியா கூட்டிக்கிட்டு போய்ட்டு இப்ப அங்க இல்லைன்னு வேற சொல்றீங்களா? அவளை ஏமாத்தி எல்லாம் முடிச்சாச்சா?" எனக்கு என்ன சொல்வதென்றே தெரியவில்லை. நான் அப்படிப்பட்ட கேள்விகளுக்கான பதிலுடன் இல்லை.

வேதனையுடன் அகிலாவிடம் போனைத் தந்தேன். அவள் நேரடியாய் "ஏண்டி பாவம் அவனை வம்பிழுக்கிற, பச்சை புள்ள மூஞ்சி எப்படிச் சுண்டிப் போச்சு பாரு" என்று ஆரம்பித்தாள்.

"ஆமாம்!" "ஒரு தடவை தான்" "ம்ம்ம்" "ம்ம்ம்னு சொல்றேன்ல" "தாஸ்கிட்டையே கேளேன்" என்று சொல்லி மீண்டும் என் கையில் திணித்தாள். நான் ஏற்கனவே நடுங்கிக் கொண்டிருந்தேன்.

"இங்கப் பாருங்க, அவளை சரி செஞ்சி இதெல்லாம் உலகமகா தப்பில்லைன்னு சொல்லி உங்கக்கூட ஊட்டிக்கு அனுப்பி வைச்சதே நான் தான். கழட்டி விடணும்னு நினைச்சீங்க அவ்வளவுதான். பார்த்துக்கோங்க. பூனை இனிமேல் சும்மாயிருக்காது பண்டத்தை கண்காணிக்க என்னால் முடியாது, மரியாதையா பெங்களூர் வந்ததும் உங்க வீட்டில் பேசுறீங்க. என்ன?"

நான் வெறுமனே "ம்ம்ம்." என்றேன்.

"இந்தக் குரங்கு மூஞ்சியைப் பார்க்க நான் அங்க இல்லாமப் போய்ட்டேனே!" அவள் சொன்னதும் தாமதம்.

"நான் தான் உங்க அக்காகிட்ட உன்னையும் கூட்டிக் கிட்டு வான்னு சொன்னேனே! அவதான் என்னமோ உங்க ரெண்டு பேத்தையும் வைச்சிக்கிட்டு நான் த்ரீஸம் பண்ணப்போறேன்னு பயந்து கூட்டிக்கிட்டு வரலை!" உளறிக்கொட்டியிருந்தேன்.

அகிலா நான் இந்த முனையில் சொன்னதைக் கேட்டு என்னை ஆச்சர்யமாய்ப் பார்த்தாள், நான் சொன்னது எனக்கு விளங்கியதும் எனக்கு நானே தலையில் அடித்துக் கொண்டேன்.

ஜெயஸ்ரீ, "அக்காகிட்ட போனைக் கொடுங்க..." நான் அகிலாவிடம் கொடுத்தேன்.

இவள் போனை வாங்கியதில் இருந்து கலகலவென்று சிரித்துக் கொண்டிருந்தாள், எனக்குப் புரியவேயில்லை. நான் மௌன மொழியில் தோப்புக் கரணம் போட்டுக் காட்டினேன். அகிலா கண்டுகொள்ளவில்லை, சிறிது நேரத்தில் போனை அணைத்தவள். நான் அப்படி ஒன்று சொன்னதாய்க் காட்டிக் கொள்ளவேயில்லை.

"சாரி ஏதோ உளறிட்டேன்!" மன்னிப்பு கேட்கும் தொணியில் சொன்னேன்.

அவள் சப்தமாய் சிரித்தபடி, "இதோட ஜெயஸ்ரீ மேல இருக்கிற ஆசையை விட்டுடுங்க" என்று சொல்ல நான் உண்மையிலேயே வேதனையில் நொந்து போயிருந்தேன்.

"அகிம்மா சாரி I didn't mean it. மன்னிச்சிக்கோம்மா" சொல்ல அவள்,

"ச்ச தாஸ், என்னைய விட ஜெயஸ்ரீக்குத்தான் உங்க மேல மதிப்பு அதிகம். நான் இன்னிக்கு உங்கக்கூட இருக்கேன்னா அதுக்கு 90% காரணம் அவதான். என்னை விட அவதான் உங்களை நம்புறா! இதைவிட நல்ல மாப்பிள்ளை உனக்கு கிடைக்க மாட்டான்னு கூட சொன்னா. உங்களை அவ தப்பா நினைக்க மாட்டா! நானும் நினைக்கலை கவலைப்படாதீங்க."

போன உயிர் திரும்ப வந்தது.

இது காதலாய் யாசிக்கிறேன்னின் தொடர்ச்சி.

வாழ்ந்த காலத்தில் புகழின் உச்சத்தைத் தொட்டவர்கள் பூமிப்பந்தில் மிகக் குறைவு. அதிலும் வழுக்கு மரமென சறுக்கிவிழும் அரசியல் ஆடுகளத்தில் அதிகாரத்தோடு கோலோச்சியவர்களின் எண்ணிக் கையை விரல்விட்டு எண்ணி விடலாம். வர்க்கமும், சாதியுமாகப் பிரிந்து கிடக்கும் தமிழ்ச் சமூகத்தில் பெரியவர் கருணாநிதியின் அரசியல் தடத்தை எவராலும் புறக்கணிக்க முடியாது.



முதல்வர் கருணாநிதி தமிழக சட்டசபைக்குள் கால் பதித்து ஐம்பது ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன. 1957&ம் ஆண்டு குளித்தலை தொகுதியில் தொடங்கிய வெற்றி, இன்னும் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கிறது. இந்த வெற்றிக்கு விழா எடுக்க முடிவாகி இருக்கிறது. பட்ஜெட் கூட்டத் தொடரின் முடிவில் ஜனாதிபதி அப்துல் கலாம் தலைமையில் விழா நடக்கப் போகிறது.

பம்பரம் விளையாடும் பதினான்கு வயதில் தமிழ் மாணவர் மன்றத்தைத் தொடங்கி அரசியல் வாழ்க்கைக்கு ‘அ’ போட்டவர் கருணாநிதி. அடிப்படை உறுப்பினராக தி.மு.க&வில் தொடங்கிய கருணாநிதியின் வாழ்க்கையில் பின்னாளில் ஏற்படப் போகும் மாற்றங்களை அவரே கற்பனை செய்துகூட பார்த்திருக்க மாட்டார்.

தள்ளாடும் வயதிலும் நக்கலுக்கும் நகைச்சுவைக்கும் பஞ்சமில்லாத மனிதர். இவர் இருக்குமிடத்தில் மகிழ்ச்சி இருக்கும்.

‘‘என்னோட தொகுதியான நிலக்கோட்டைக்கு ஒரு காலேஜ் வேணும்னு ரொம்ப நாளா கேட்டுக்கிட்டு இருந்தேன். ஒரு தடவை கேள்வி நேரத்துல நான் எழுந்து இதைக் கேட்கவும், ‘அக்காவுக்கு இல்லாத கல்லூரியா? உடனே அனுமதி கொடுத்துடறேன்’னு சொல்லிட்டாரு. அதுல இருந்தே எல்லாக் கட்சிக்காரங்களுமே என்னை அக்கான்னுதான் அன்பா கூப்பிடுவாங்க. நானும் கலைஞரை தம்பின்னுதான் கூப்பிடுவேன். ஆனா, இதுல ஒரு விசேஷம் என்ன தெரியுமா... என்னைவிட கலைஞர் மூத்தவர்! ஒரு கிண்டலுக்காக அவரு என்னை அப்படி கூப்பிடப் போய், Ôஅக்காÕன்னே இன்னைக்கு வரைக்கும் தொடர்ந்துட்டு இருக்கு...’’ &இப்படி பழைய நினைவுகளில் நெகிழ்ந்து போகிறார், முன்னாள் காங்கிரஸ் எம்.எல்.ஏ&வான நிலக்கோட்டை பொன்னம்மாள்.

கருணாநிதிக்கும் ராஜாத்தி அம்மாவுக்கும் காதல் மலர்ந்தது. ராஜாத்தி அம்மாள் பிரசவத்துக்காக சென்னையிலுள்ள அரசு மருத்துவமனையில் அட்மிட் ஆனபோது, மருத்துவமனையில் கணவர் பெயர் கேட்கப்பட... அவரும் Ôகருணாநிதி, தமிழகப் பொதுப்பணித் துறை அமைச்சர்Õ என பதிவு செய்ய... அதன்பிறகு நடந்த சட்டமன்ற கூட்டத்தில் கோவை திருமகன் என்ற உறுப்பினர், ‘பொதுப்பணி துறை அமைச்சர் கருணாநிதியை தனது கணவர் என்று ஒரு பெண் பிரசவத்தின்போது குறிப்பிட்டிருக்கிறார். ஏற்கெனவே திருமணமாகி மனைவியோடு இருக்கும் அமைச்சரை இன்னொரு பெண் கணவர் என்று குறிப்பிட்டால் என்ன அர்த்தம்? இதற்கு அமைச்சர் என்ன சொல்கிறார்..?’ என்று கருணாநிதியின் மகள் கனிமொழி பிறந்த சமயத்தில் கேள்வி எழுப்ப, அதற்கு கருணாநிதி எழுந்து, ‘கனிமொழி என் மகள். கனிமொழியின் தாயார் ராஜாத்திஅம்மாள்...’ என்று சொல்லி விட்டு அமர்ந்துகொள்ள, அவையில் அடக்க முடியாத சிரிப்பாம். இப்படி ஒரு பெரிய பிரச்னையைக்கூட சமயோஜிதமாக யோசித்து, சிக்கலை சாதுர்யமாக தவிர்க்கும் கலை அவருக்கே உரியது. அதேபோல, டைமிங் ஜோக் அடிப்பதில் அவருக்கு நிகர் அவரேதான்..!

‘‘நான் சபாநாயகரா இருந்தப்ப எதிர்க்கட்சி வரிசையில தி.மு.க&காரங்க உட்கார்ந்திருந்தாங்க. துரைமுருகனும் இன்னும் சில தி.மு.க. உறுப்பினர் களும் எழுந்து அவையை நடத்த முடியாத அளவுக்குக் கூச்சல் போட்டாங்க. நானும் எவ்வளவோ அடக்கிப் பார்த்தேன். யாரும் அடங்கவே இல்ல. ‘எப்படியோ போங்க... இனி உங்களை அந்த ஆண்டவன்தான் காப்பத்தணும்’னு சொல்லிட்டு அமைதியாயிட்டேன். அதுக்குப் பிறகு கருணாநிதி எழுந்து எல்லோரையும் அமைதிப்படுத்தி உட்கார வச்சாரு. அவுங்க எல்லோரும் அமைதியான பின்னாடி கலைஞர், ‘இவுங்களை எல்லாம் ஆண்டவன் தான் காப்பத்த முடியும்னு நீங்க சொன்னீங்க. அதான் நான் எல்லோரையும் அமைதிப்படுத்தினேன். ஏன்னா இதுக்கு முன்னாடி ஆண்டவன் நான்தானே’னு சொல்ல, அன்றைய முதல்வர் எம்.ஜி.ஆர். உட்பட எல்லோ ருமே சிரிச்சிட்டோம்’’ &இப்படி கரகரத்த குரலில் நினைவுகளை அசை போட்டார் முன்னாள் அமைச்சரும் சபாநாயகருமான க.ராஜாராம்.



கருணாநிதி எம்.எல்.ஏ&வாக ஆன காலத்தில்இருந்தே அவரது பேச்சை ரசிக்க ஒரு கூட்டம் திரளும். சட்டசபையில் எம்.எல்.ஏ. கருணாநிதி பேசுகிறார் என தெரிந்தாலே கேலரியில் கூட்டம் நிரம்பி வழியுமாம். கருணாநிதி பேச்சில் பொரு ளும், சுவையும் இருக்கும் என காமராஜரே வாயார பாராட்டுவாராம்.

‘‘இதேபோல்தான் அப்போதும் மத்தியில் காங்கிரஸ் ஆட்சி... இங்கே கலைஞர் எம்.எல்.ஏ&வாக இருந்தார்! அப்போ மின்சார வாரிய நிலத்தில் நடந்த ஒரு மிகப்பெரிய மோசடியை ஆதாரத்தோடு சபையில் அம்பலப்படுத்தினார் பேராசிரியர். மறுநாள் ஏதோ காரணத்தினால் பேராசிரியர் சட்டசபைக்கு வரல. காங்கிரஸ் எம்.எல்.ஏ&வான அனந்தநாயகி எழுந்து, ‘நேத்து சபையில மோசடி அது இதுன்னு பேசிய பேராசிரியர் ஏன் இன்னைக்கு சபைக்கு வரல? அவருக்கு முதுகெலும்பு இருந்திருந்தா இன்னைக்கு வந்திருக்கணும்’னு கடுமையா பேசிட்டாங்க. உடனே எழுந்த கலைஞர், ‘பேராசிரியருக்கு முதுகெலும்பு இருக்கா இல்லையான்னு அவரோட பொண்டாட்டிக்குத்தானே தெரியும். அனந்தநாயகிக்கு எப்படி தெரியும்?’னு போட்டாரே ஒரு போடு. அவையில் சிரிப்பு சத்தம் அடங்க கிட்டத்தட்ட பத்து நிமிஷம் ஆச்சு..’’ என்று ஃப்ளாஷ்பேக்கை விவரிக்கும்போது தமிழக வேளாண்மை துறை அமைச்சர் வீரபாண்டி ஆறுமுகத்துக்கு இப்போதும் சிரிப்பை அடக்க முடியவில்லை!

காங்கிரஸ் கட்சியின் மூத்த தலைவரான எஸ்.ஆர்.பாலசுப்ரமணியம் பலமுறை சட்டமன்ற உறுப்பி னராகவும், எதிர்க்கட்சித் தலைவராகவும் இருந்தவர். ‘‘1961&ல் நில சீர்திருத்த சட்டம் கொண்டு வந்தபோது அதை எதிர்த்தவர் கருணாநிதி. அதே தலைவர் 1990&ம் ஆண்டு நில சீர்திருத்த சட்டம் கொண்டு வந்தபோது, அவர் 1961&ல் பேசியதை நான் சுட்டிக்காட்டிப் பேசினேன். அதற்கு கொஞ்சமும் கோபம் கொள்ளாமல், ‘நான் பேசியதை எனக்கே ஞாபகப்படுத்திய நண்பர் பாலசுப்ரமணி யத்துக்கு நன்றி’ என்று சொல்லியதோடு எனது கருத்துக்களையும் ஏற்றுக்கொண்டார்.

ஆட்டோ சங்கர் சிறையிலிருந்து தப்பி ஓடியபோது, சட்ட மன்றத்தில் அது பற்றிய விவாதங்கள் நடந்தன. ஆட்டோ சங்கர் சிறையிலிருந்து எப்படி தப்பித்தான், அவனுக்கு யாரெல்லாம் உடந்தையாக இருந்தார்கள் என்ற ஆதாரங்கள் எனக்குக் கிடைத்தது. அதை சட்ட சபையில் பேசும்போது ஆட்டோ சங்கர் தப்பிக்க அரசு தரப்பில் யாரெல்லாம் காரணம் என்பதை ஆதாரத்தோடு முன்வைத்தேன். அரசாங்கம் மீதே குற்றம் சுமத்தினேன். அத்தனையையும் பொறுமையாகக் கேட்டுக்கொண்ட கலைஞர், ‘ஒரு எதிர்க்கட்சி உறுப்பினர் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதற்கு பாலசுப்ரமணியம் இலக்கணமாக இருக்கிறார். அவர் சொன்னது அத்தனைக்கும் ஆதாரம் இருக்கிறது. என் கண்ணிலேயே மண்ணைத் தூவி விட்டு இவ்வளவு வேலைகள் நடந்திருப்பது வேதனையாக இருக்கிறது. உடனே இதற்கு விசாரணை கமிஷன் அமைக்கப்படும்’ என அறிவித்தார்.

எப்படி ராமாயணத்தில் வரும் வானர அரசன் வாலிக்கு, தன்னை எதிர்ப்பவர்களின் பலத்தில் பாதி போகுமோ அது போலத்தான் கலைஞருக்கும். அதுதான் அவரது வெற்றியின் ரகசியமே’’ என்கிறார் எஸ்.ஆர்.பாலசுப்ரமணியம்.

----------------------

நன்றி ஜூனியர் விகடன்.

‘பின்நவீன யுகத்தில் உண்மை இறந்து போய்விட்டது. இங்கு எதுவுமே நிஜம் இல்லை. டி.வி. கம்ப்யூட்டர், சினிமா, பத்திரிகை விளம்பரங்கள் போன்ற எல்லாமே நகல்களின் பிம்பங்களைப் பொழிந்தபடியே இருக்கின்றன. இந்த நகல்கள்தான் நமது காலத்தின் உண்மைகள்’ என்றார் பிரெஞ்சு பின்நவீனவாதியான ஜீன் பொத்ரியார்.

பின்நவீன யுகத்தின் நகல் உண்மைகளில் ஒன்றான திரைப்படம் நவீன யுகம் பெற்றெடுத்த குழந்தை என்பது உண்மையே. நவீன யுகத்தில் குழந்தையான இது பின் நவீனச் சூழலில் எவ்வாறு மாற்றங் கொள்ள நேர்ந்திருக்கிறது என்பது கவனிக்கப்பட வேண்டிய ஒன்றாகும்.

கதை, கவிதை, ஓவியம், தத்துவம் அரசியல் கோட்பாடு, திரைப்படம் போன்ற எல்லாவற்றையுமே பின்நவீனத்துவம் பிரதி, (ஜிமீஜ்t) என்றே அழைக்கிறது. எழுதப்படுவது எழுத்துப்பிரதி. திரைப்படமாக ஆக்கப்படுவது திரைப்பிரதி. எல்லாப் பிரதிகளுமே இரண்டு விதமான விவரணைகளால் கட்டப்படுகின்றன.

ஒன்று: பெருங்கதையாடல்

இரண்டு: குறுங்கதையாடல்

பெருங்கதையாடல்கள் முரண்பாடுகளையும் குழப்பங்களையும் சுமப்பவை. எனவே, குறுங்கதையாடல்கள் முன்வைக்கப்பட வேண்டிய அவசியம் ஏற்படுகிறது.

பெருங்கதையாடல்கள் ஒற்றைத் தன்மை (ஹிஸீவீஸ்ணீறீமீஸீt) கொண்டவை. குறுங்கதையாடல்கள் பன்மைத்தன்மை (விஹிலிஜிமிக்ஷிகிலிணிழிஜி) கொண்டவை. புனைவு வெளியில் இது போன்ற குறுங்கதையாடல்களை தாமஸ் பிஞ்சன், ஜான் பார்த், இதாலோ கால்வினோ, ஜார்ஜ் பெரக், மிலோராட் பவிக் போன்றவர்கள் உருவாக்கியிருக்கின்றனர். அதேபோல பெருங்கதையாடல்களை ஒழுங்கு வரிசையைக் கலைத்தும் குறுங்கதையாடல்களால் இணைத்தும் ஐரோப்பாவிலும் அமெரிக்காவிலும் திரைப்பிரதிகள் உருவாக்கப்பட்டன. பின் நவீனவாதியான இஹாப்ஹாஸன் நவீனப் பிரதிகளுக்கும் பின் நவீனப் பிரதிகளுக்கும் இடையே உள்ள வேறுபாடுகளை விளக்குகிறார்.

அவரது கோட்பாட்டின்படி நவீனத்துவம் உருவம், நோக்கம், வடிவம், மையம் போன்ற தன்மைகள் கொண்டது. பின் நவீனத்துவம் இவற்றுக்கு எதிரானது. உருவத்துக்குப் பதில் எதிர் உருவம், வடிவத்துக்குப் பதில் சந்தப்பவசம், நோக்கத்துப் பதில் விளையாட்டு என்று அவர் வரையறுக்கிறார்.

ஐரோப்பாவிலும் அமெரிக்காவிலும் கடந்த இருபதாண்டுக் காலமாக இதுபோன்ற முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டு வருகின்றன. ட்ராஃபிக், ரன் லோலா ரன், அமீலி, அமரஸ்_பெரோஸ் போன்ற படங்கள் வடிவ ரீதியான பரிசோதனை முயற்சி செய்யப்பட்டவை. இவற்றில் வடிவம் சந்தர்ப்பவசமாக அமைந்தது.

டிராஃபிக் படத்தின் கதை மூன்று குறுங்கதையாடல்களால் ஆனது. நவீன அமெரிக்கா எப்படி மாஃபியா யுத்தத்தில் சீரழிந்து கொண்டிருக்கிறது என்பதே கரு. நீண்ட கூந்தலை ஜடையாகப் பின்னுவதைப் போல் இந்த மூன்று கதைகளையும் ஒன்றாகப் பின்னி ஒரு திரைக்கதையாக உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது.

ஒரு அதிகாரி மாஃபியாவை ஒடுக்குவதற்காக நியமிக்கப்படுகிறார். (மைக்கேல் டக்ளஸ்) அவர் தனது மகள் மாஃபியாவுக்கு அடிமையாக இருப்பது கண்டு அதிர்கிறார். இது ஒரு கதை. அமெரிக்காவின் இன்னொரு பகுதியில் ஒரு இளம் மனைவி (காதரீன் ஜீட்டா ஜோன்ஸ்) தன் கணவனை மாஃபியா தொழிலிலிருந்து எப்படி வெளியே கொண்டு வருவது என்பது தெரியாமல் தவித்துக் கொண்டிருக்கிறாள். இது இன்னொரு கதை, மெக்ஸிகோவில் மாஃபியா வியாபாரத்துக்கு எதிராக செயல்படுவதா அல்லது உடன்படுவதா என்று புரியாமல் போலீஸ்காரன் ஒருவன் மனப்போராட்டத்தில் இருக்கிறான். இதுவேறு ஒரு கதை. இந்த மூன்று குறுங்கதையாடல்களும் இணையும்போது ஒற்றைக் கதைகளையே பார்த்துப் பழகிய பார்வையாளனின் பொதுப்புத்தி திடுக்கிடவே செய்யும்.

‘ரன் லோலா ரன்’ வேறுவிதமான திடுக்கிடலை ஏற்படுத்துகிறது.

ஜெர்மானிய இயக்குநரான டாம் டைக்வர் இயக்கிய ரன் லோலா ரன் நூதனமான கதையமைப்புக் கொண்டது.

ஜெர்மனியில் வசிக்கும் இளம்பெண் லோலாவுக்கு ஒரு நெருக்கடி. உடனடியாக அவளுக்கு ஒரு லட்சம் மார்க் பணம் வேண்டும். அதுவும் இருபது நிமிடங்களுக்குள். அப்போதுதான்அவளது காதலனை அவள் காப்பாற்ற முடியும். படத்தின் ஆரம்பம் முதல் இறுதி வரை லோலா ஓடிக் கொண்டே இருப்பாள். ஓடும் லோலா தனது இலக்கை எப்படி அடைகிறாள் என்பது கதை. இந்த ‘இலக்கு’ மூன்று சாத்தியங்கள் கொண்டது. ஒரு சாத்தியத்தில் காதலன் இறப்பான். இன்னொரு சாத்தியத்தில் லோலா இறக்கிறாள். மூன்றாவது சாத்தியத்தில் இருவரும் தப்பித்துக் கொள்கிறார்கள். மூன்று சாத்தியங்களும் அடுத்தடுத்து வரிசைக் கிரமத்தில் காட்டப்படுகின்றன. இந்த விவரணை மரபார்ந்த திரைக்கதைகளுக்கு எதிராகக் கலகம் செய்கிறது. அமீலியும்; அமரஸ் பெரோஸ§ம் மிகச் சிக்கலான திரைக்கதையமைப்பைக் கொண்டவை.

பாரிஸில் வசிக்கும் அமீலி என்னும் இளம்பெண் குறும்புத்தனம் மிக்கவள். தன்னைச் சுற்றியுள்ள அனைவருக்கும் உதவ விரும்புவாள். அந்த உதவிகளைத் தன் குறும்புத்தனமான காரியங்கள் மூலம் செய்யும்போது தற்செயலாக ஒரு காதலனைக் கண்டடைகிறாள். தனது குறும்புகளால் காதலனைக் கண்ணாமூச்சி காட்டி அலைக்கழிக்கிறாள். இறுதியில் அவளது காதலன் அவளை எப்படிக் கண்டுபிடிக்கிறான் என்பது யூகிக்க முடியாதபடி கதை சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. அமரஸ் பெரோஸ் நேரற்ற கதை (ழிஷீஸீ லிவீஸீமீணீக்ஷீ ) கூறலால் ஆனது. ஒரு நிகழ்ச்சியில் தொடங்கி அந்த நிகழ்வுக்கு முன்னும் பின்னுமாக கதை அலைகிறது. அமீலியிலும் அமரஸ் பெரோஸிலும் வழக்கமான கதை விவரணை. மீறப்பட்டிருக்கிறது. அல்லது சிதறடிக்கப்பட்டிருக்கிறது. இந்த நான்கு படங்களும் திரைக்கதையமைப்பு, சொல்லவந்த பிரச்சனை, சொல்லப்பட்டவிதம் என்று எல்லாவற்றிலும் பின்நவீனத் தன்மையுடன் மிளிர்கின்றன. பின்நவீனத் திரைப்படங்களுக்கான ‘சாம்பிள்’களாக இவற்றைக் கொள்ளலாம்.

மனிதன் மரணமடைந்துவிட்ட பின்நவீன யுகத்தில் மனித நேயமே இல்லாமல் போய்விட்ட சூழ்நிலையில், மனித இயல்பற்ற தன்மையுடன் இலக்கியங்கள் உருவாக்கப்பட்டதைப் போல் திரைப்படங்களும் உருவாக்கப்பட்டன. அத்தகைய படங்களாக சைலன்ஸ் ஆஃப்தி லேம்ப், டெர்மினேட்டர், பிளேட் ரன்னர், ஃபைட்கிளப் போன்ற படங்களைக் கூறமுடியும். இவை மனிதனின் வதை குறித்துப் பேசுகின்றன.

நவீனத்துவத்தின் இலச்சினையான யதார்த்தத்துக்கு எதிராக மாயா யதார்த்தம் முன்வைக்கப்படுகிறது. இலக்கியத்தில் இத்தகைய பாணியில் மார்க்வெஸ், சல்மான் ருஷ்டி போன்ற பலர் இயங்கி வருகிறார்கள்.

திரைப்படங்களைப் பொறுத்தவரை உடி ஆலனின் தி பர்ப்பிள் ரோஸ் ஆஃப் கெய்ரோ, ஜெலிக் மற்றும் ராபர்ட் எல்லீஸ் மில்லரின் ‘தி பிரென்டா ஸ்டார்’ போன்ற படங்களைக் குறிப்பிட முடியும். ‘தி பர்ப்பிள் ரோஸ் ஆஃப் கெய்ரோ’ மற்றும் ‘தி ப்ரென்டா ஸ்டார்’ போன்ற படங்கள் விசித்திரமான கதையமைப்பைக் கொண்டவை. தி பர்ப்பிள் ரோஸ் ஆஃப் கெய்ரோவில் ஒரு வீட்டு வேலைக்காரப் பெண் தினமும் வீட்டு வேலை செய்துவிட்டு தன் அலுப்பை மறக்க சினிமா பார்க்கப் போவாள். தினமும் அதே தியேட்டரில் அதே படத்தைப் பார்ப்பாள். ஒரு நாள் இவள் படம் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போது, அந்தத் திரைப்படத்தில் நடித்துக் கொண்டிருக்கும் கதாபாத்திரம் சினேகிதமாக இவளைப் பார்க்கும். இவளை திரைக்குள் அழைத்துப் போகும். இப்போது இவளும் ஒரு கதாபாத்திரமாகிவிடுவாள். ஏற்கெனவே கதை வசனம் எழுதித் திட்டமிட்டு எடுக்கப்பட்ட ஒரு திரைப்படத்தினுள் புதிதாக ஒரு கதாபாத்திரம் நுழைந்தால் என்ன ஆகும்? அதனால் ஏற்படும் சிக்கல், நெருக்கடி, குழப்பம் தான் கதை. தி பிரென்டா ஸ்டாரில் ஒரு ஓவியன் படக்கதைகளை உருவாக்கிக் கொண்டிருப்பான். அவனது ஒரு படக்கதையின் தலைப்புதான் தி பிரென்டா ஸ்டார்.

அந்தப் படக்கதையை வரைந்து கொண்டிருக்கும்போது திடீரென்று இவனே தான் வரைந்து கொண்டிருக்கும் படக்கதைக்குள் ஒரு கதாபாத்திரமாக மாறி நுழைந்துவிடுவான். அந்தக் கதாபாத்திரங்கள் படும் சிரமங்களை இவனும் சேர்ந்து அனுபவிப்பான். கதையில் வரும் கதாநாயகனுக்குப் போட்டியாக இவனும் கதாநாயகியைக் காதலிக்கத் தலைப்படுவான். இப்படியாக கதை விரிந்து கொண்டே போகும். வழக்கமான யதார்த்த எடுத்துரைப்பை மீறி ஒருவித மாயா யதார்த்த விவரிப்பைக் கைக்கொண்டிருப்பதன் மூலம் இவற்றைப் பின் நவீன விவரணைகளாக நாம் அடையாளப்படுத்த முடியும். தமிழ்ச்சூழலைப் பொறுத்தவரை பின் நவீனத்துவம் என்பது அச்சத்துடனேயே பார்க்கப்படுகிறது. எனவே கோட்பாடு ரீதியாக பின் நவீனத்துவத்தை வைத்து இங்கே யாரும் திரைப்படங்கள் எடுப்பது சாத்தியமற்றது. ஆனால் ஐரோப்பாவிலும் அமெரிக்காவிலும் எடுக்கப்படும் பின் நவீனத்துவத் திரைப்படங்களை நகல் செய்வதன் மூலம் தமிழில் பின்நவீனத்துவக் கூறுகள் கொண்ட திரைப்படங்களை அனிச்சையாக உருவாக்கும் சாத்தியம் இருக்கிறது.

மேற்குலகில் ஏகப்பட்ட திரைப்படங்கள் பின் நவீனத் தன்மையுடன் மிளிர்கின்றன. இந்தியாவில் குறிப்பாகத் தமிழில் விரல்விட்டு எண்ணக்கூடிய அளவில் பின்நவீனத்துவக் கூறுகளுடன் திரைப்படங்கள் எடுக்கப்பட்டுள்ளன என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

ஐம்பதுகளில் தமிழில் வெளியான ‘அந்தநாள்’ என்ற திரைப்படத்தை முந்தைய பின்நவீனத்துவ (றிக்ஷீஷீtஷீ றிஷீstனீஷீபீமீக்ஷீஸீ ) திரைப்படமாகக் கொள்ளலாம். இந்தத் திரைப்படம் புகழ்பெற்ற ஜப்பானிய இயக்குநராக அகிரோ குரோசவாவின் ‘ரஷோமான்’ என்ற திரைப்படத்தைத் தழுவி எடுக்கப்பட்டது. ரஷோமானை சர்வதேச அளவில் வெளிவந்த முந்தைய பின்நவீனத்துவப் பிரதியாக நாம் சொல்லலாம். ரஷோமானில் ஒரு கொலை நடக்கும். அந்தக் கொலையை யார் செய்தது என்ற விசாரணை நிகழும். அதில் ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு சாத்தியத்தை விவரிப்பார்கள். ஒவ்வொரு சாத்தியத்திலும் வெவ்வேறு ஆட்கள் கொலையாளிகளாக இருப்பார்கள். இந்த விவரணை ‘நேரற்ற’ ‘வெவ்வேறு உண்மைகளை முன்வைக்கிற’ தன்மைகளுடன் இருந்தது.

இப்படத்தைத் தழுவியதன் மூலம் ‘அந்த நாள்’ திரைப்படமும் ‘நேரற்ற’ வெவ்வேறு’ உண்மைகளை முன்வைக்கிற’ தன்மைகளையும் தழுவிக் கொண்டு நின்றது.

தொண்ணூறுகளில் தமிழில் வெளியான ‘ஒரு வீடு இரு வாசல்’ என்ற திரைப்படம் இரண்டு குறுங்கதையாடல்களால் ஆனது. முதல் பாதியில் ஒரு கதையும் இடைவேளைக்குப் பின் இரண்டாவது பாதியில் இன்னொரு கதையுமாக அந்தப் படம் உருவாக்கப்பட்டிருந்தது. முதல்பாதி மரங்களடர்ந்த காடு போன்ற இயற்கைச் சூழலிலும், இரண்டாவது பாதி ஜனநெரிசல் மிக்க சென்னையின் ஒரு பகுதியிலும் உருவாக்கப்பட்டிருந்தது. ஒரு படத்தில் இரண்டு கதை என்பது வழக்கமான ஒற்றைத் தன்மையுடன் இயங்கும் செயல்பாட்டுக்கு எதிரானதாகும். ஒரு கதை ஆரம்பம், நடு, முடிவு என்ற மூன்று பாகங்கள் கொண்டதாக இருக்கும். இது மரபார்ந்த கதை வடிவம். பின் நவீனத்துவம் இதற்கு எதிரானது. இந்த ஒழுங்கு வரிசையைக் கலைப்பது. ‘ஒரு வீடு இருவாசல்’ திரைப்படத்தில் இரண்டு கதைகள் பின்னப்படும்போது ஒரு கதைக்கான ஆரம்பம் ஒரு முடிவு தவிர்க்கப்படுகிறது. இரண்டு கதைகளில் ஒற்றைப் பிரதியாகவும் மற்றொன்றை ஊடிழைப் பிரதியாகவும் எடுத்துக் கொள்ளலாம். ஊடிழைப் பிரதி என்பது ஒரு பின்நவீனத்துவக் கூறு. பிரதி என்பது ஒற்றைத் தன்மை வாய்ந்ததாக இருக்கும்போது, அதை ஊடிழைப் பிரதியால் துண்டாடும்போது துண்டாடப்பட்ட விவரணை ( திக்ஷீணீரீனீமீஸீtமீபீ ஸீணீக்ஷீக்ஷீணீtவீஷீஸீ) கிடைக்கிறது. துண்டாடப்பட்ட விவரணை பின்நவீனத்துவக் கூறாகும். அதேபோல் இயற்கைச் சூழல் நிறைந்த காடு போன்ற வெளியில் ஒரு கதையும், அதற்கு நேர் எதிரான ஜன சந்தடி மிக்க கான்க்ரீட் காட்டில் இன்னொரு கதையும் சொல்லப்படுவது இரட்டைக் குறியீடு ( ஞிஷீuதீறீமீ சிஷீபீவீஸீரீ) அம்சமாகும்.

இரண்டு வெவ்வேறு பாணிகளை ஒன்றாக்குதல்; இரண்டு வெவ்வேறு காலங்களை ஒன்றாக்கிப் பார்த்தல்; புதிர்தன்மை போன்றவை பின்நவீனத்துவக் கூறுகளாகும். இத்தகைய தன்மை ஒரு வீடு இரு வாசல் படத்தில் இருக்கிறது என்று சொல்லமுடியும். 2002_ல் வெளியான மணிரத்தினத்தின் படமான ‘அலைபாயுதே’ நேரற்ற கதை சொல்லலால் ஆனது. படத்தின் ஆரம்பத்தில் கதாநாயகனான கார்த்திக் (மாதவன்) தன் மனைவியைப் பார்க்க ரயில்வே நிலையத்துக்குப் போவான். துரதிருஷ்டவசமாக அவன் மனைவி அங்கே வராமல் இருக்கிறாள். அவன் பீதியடைந்தவனாக அவளைத் தேடி அலைவான். அந்தத் தேடலின் ஊடாக பிளாஷ்பேக் உத்தியில் அவர்களின் முதல் சந்திப்பு, நட்பு, காதல் முரண்கள், சண்டை சச்சரவுகள் என்று கதை நேரற்ற விவரணையில் விரியும். இந்த நேரற்ற கதை சொல்லல் ஒரு பின் நவீனத்துவக் கூறாகும்.

2002_ல் வெளியான 12பி என்ற தமிழ்ப்படம் ஒரு புதிய விவரணையைத் தமிழுக்கு அறிமுகப்படுத்தியது.

1998ல் வெளியான ‘ஸ்லைடிங் டோர்ஸ்’ என்ற அமெரிக்கத் திரைப்படத்தைத் தழுவி எடுக்கப்பட்ட படம் இது. ஸ்லைடிங் டோர்ஸ் என்ற படத்தின் நாயகி ஹெலன் ஒரு ரயிலைப் பிடிக்க வேண்டும். உரிய நேரத்தில் உரிய ரயிலை அவள் பிடித்துவிட்டால் அவள் வாழ்க்கை என்னவாகும். பிடிக்கத் தவறிவிட்டால் எவ்விதமாக மாற்றம் கொள்ளும் என்பதே அக்கதை. அதன் பாதிப்பில் உருவான 12பி யில் கதாநாயகன் ஒரு பஸ்ஸைப் பிடிக்க ஓடுவான். அவன் பஸ்ஸைப் பிடித்தால் அவன் வாழ்க்கையில் என்ன நிகழும்; பிடிக்கத் தவறினால் என்னென்ன நடக்கும் என்பது கதையின் கரு. இந்த இரு படங்களுமே ஒரு கதைக்கான இரண்டுவிதமான விவரணைகள் கொண்டவை. பஸ்ஸில் ஏறும் நாயகன் உரிய நேரத்தில் வேலைக்கான இண்டர்வியூவுக்குப் போவான். வேலை கிடைக்கும். ஒரு பெண்ணைக் காதலிப்பான். அவனே பஸ்ஸைத் தவறவிட்டதும் உரிய நேரத்தில் இண்டர்வியூவுக்குப் போக முடியாமல் தவிப்பான். வேலை கிடைக்காது. ஒரு மெக்கானிக் ஷெட்டில் மெக்கானிக்காக வாழ்ந்து கொண்டிருப்பான். அங்கே வேறு ஒரு பெண்ணைப் பார்த்துக் காதலிக்கத் தொடங்குவான். வாழ்க்கை பல சாத்தியங்கள் கொண்டது. நமக்கான சாத்தியங்களை நாம்தான் தேடிக் கண்டடைய வேண்டும் என்பது இப்படம் உணர்த்தும் செய்தி.

12பி படம் ஒரு கதையின் இரண்டு சாத்தியங்களை முன் வைப்பதன் மூலம், ஒரு பொருளை ஏக காலத்தில் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட பார்வை பார்ப்பதன் மூலம் க்யூபிஸத் தன்மை கொண்டிருப்பதாக நாம் கருத முடியும். தவிரவும், இர்விங் ஷ்ரோடிங்கரின் ‘பூனைக் கோட்பாட்டி’ன் படி இரண்டு உண்மைகளை இப்படம் சொல்வதாகவும் சொல்ல முடியும்.

இரண்டு விதமான கதை சொல்லல் என்பது இரட்டைக் குறியீட்டுத் தன்மையைக் கொண்டிருக்கிறது. இவையெல்லாம் பின் நவீனத்துவக் கூறுகள் எனலாம். இத்தன்மை ஒற்றைத் தன்மையைச் சிதறடித்து பன்மைத் தன்மையை உருவாக்குகிறது. 2004ல் ஒரு படம் வந்தது. அதன் பெயர் ‘‘ஆயுத எழுத்து’’. இயக்குநர் மணிரத்தினத்தின் இயக்கத்தில் வெளியான இந்தப் படம் பின் நவீனத் தன்மை கொண்டது.

மூன்று மனிதர்கள் ஒரு விபத்தின் மூலம் சந்திக்கிறார்கள். அச்சந்திப்பினால் அந்த மூன்று பேரின் வாழ்க்கையும் எவ்விதம் முற்றிலுமாக மாறுகிறது என்பது கதை. 2000ம் ஆண்டில் வெளியான ‘அமரஸ் பெரோஸ்’ என்ற மெக்ஸிகன் திரைப்படத்தைத் தழுவி எடுக்கப்பட்ட ‘ஆய்த எழுத்து’, அமரஸ் பெரோஸின் பின் நவீனத்துவக் கூறுகளையும் அனிச்சையாகத் தழுவி இருந்தது. இந்தப் படம் வெளிவந்த புதிதில் பர்மா பஜாரில் திருட்டு சி.டி. விற்பவர்கள் அமரஸ் பெரோஸை, ‘மணிரத்தினத்தின் ஆயுத எழுத்து’ என்று கூவிக் கூவி விற்றார்கள்.

மெக்ஸிகன் இயக்குநரான அலெஸாண்ட்ரோ கான்ஸலஸ் இனாரித்து இயக்கிய ‘அமரஸ் பெரோஸ்’ என்ற படத்திலும் மூன்று கதாபாத்திரங்கள் ஒரு விபத்தின் மூலம் சந்திக்கிறார்கள்.

‘ஆயுத எழுத்து’ படத்தில் ஒரு மோட்டார் சைக்கிள் விபத்து என்றால் ‘அமரஸ் பெரோஸில்’ கார் விபத்து. ஒரு விபத்துக்குப் பின்பு அந்த விபத்தில் பாதிக்கப்பட்ட மூன்று கதாபாத்திரங்களின் வாழ்க்கை முன்னும் பின்னுமாகச் சொல்லப்படுகிறது. விபத்து நடப்பதற்கு முன்பிலிருந்து விபத்து வரையிலான ஒரு விவரணை, விபத்துக்குப் பின் நிகழும் இன்னொரு விவரணை_முன்னும் பின்னுமாக அலையும் ஒழுங்கற்ற கதை கூறல் ஆகியவை இப்படங்களின் பின் நவீனத்துவத் தன்மையை உறுதிப்படுத்துகின்றன.

‘ஆயுத எழுத்து’ திரைப்படத்தில் இன்பசேகர் எனும் கொலைகாரன் (மாதவன்) மைக்கேல் (சூர்யா) என்ற இளம் பிரமுகரை நேப்பியர் பாலத்தின் மேல் மோட்டார் சைக்கிளில் போய்க் கொண்டிருக்கும்போது சுடுகிறான். இந்நிகழ்ச்சிக்கு அச்சமயத்தில் அங்கே நின்று கொண்டிருந்த அர்ஜுன் (சித்தார்த்) என்னும் இளைஞன் மட்டுமே சாட்சி. இந்த நிகழ்ச்சிக்குப் பின் இக்கதை ஃபிளாஷ் பேக்குகளால் விவரிக்கப்படுகிறது. இன்பசேகர் அவன் மனைவி சசி, மைக்கேலின் லட்சியவாதம், மேற்படிப்புக்காக அமெரிக்கா போகும் நிலையில் இருக்கும் அர்ஜுன் என்ற மூன்று கதாபாத்திரங்களின் வாழ்க்கை இந்த விபத்துக்கு முன் எப்படி இருந்தது என்பது விபத்து வரை சொல்லப்படுகிறது. பின்பு விபத்துக்குப் பின் இவர்கள் வாழ்க்கை என்னவாக இருக்கிறது என்பதை கதை விரித்துரைக்கிறது.

அமரஸ் பெரோஸில் இல்லாத ஒரு விஷயம் மூன்று கதாபாத்திரங்களின் விவரணையையும் மூன்று மாறுபட்ட வண்ணங்களில் காட்சிப்படுத்துவது ஆய்த எழுத்தில் இன்பசேகர், மைக்கேல், அர்ஜுன் ஆகிய மூன்று கதாபாத்திரங்களின் காட்சிகளும் மூன்று மாறுபட்ட வண்ணங்களில் காட்டப்படுகிறது. இந்த உத்தி 2000ம் ஆண்டில் அமெரிக்காவில் வெளியான ‘டிராஃபிக்’ என்ற ஆங்கிலப் படத்திலிருந்து பெறப்பட்டது. அமெரிக்க இயக்குநரான ஸ்டீவன் ஸோடர்பர்க் முக்கியமான இயக்குநர் ஆவார். ‘செக்ஸ் லைஸ் _ வீடியோ டேப்’, ‘எரின் ப்ரோக்கோவிச்’ போன்ற சமூக அக்கறை கொண்ட படங்களை இயக்கிய இவரது படம்தான் டிராஃபிக்.

டிராஃபிக் என்பது அமெரிக்காவை ஆட்டிப் படைக்கும் மாஃபியா கடத்தலைக் குறிக்கும். இப்படத்தில் மூன்று கதாபாத்திரங்கள் வருகின்றன. மூன்று அமெரிக்காவின் வெவ்வேறு பகுதிகளில் தனித்தனியாக வெவ்வேறு சூழல்களில் வெவ்வேறு வாழ்க்கை வாழ்பவர்கள். இந்த மூன்று கதாபாத்திரங்களும் கடைசி வரை ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொள்வதில்லை. ஆனாலும், இந்த மூன்று பேரும் கண்ணுக்குத் தெரியாத ஒரு இழையால் இணைக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள் அந்த இழைதான் மாஃபியா.

இந்த மூன்று பேரின் விவரணைகளும் மூன்று வெவ்வேறு வண்ணங்களில் காட்சிப்படுத்தப்பட்டிருந்தது. இந்த உத்தி ஆயுத எழுத்தில் சுவீகரிக்கப்பட்டு விட்டது. ஆக, அமரஸ் பெரோஸ் + டிராஃபிக் = ஆயுத எழுத்து என்ற சமன்பாட்டை நாம் பெறலாம். 1999ல் மக்னோலியா என்ற திரைப்படம் அமெரிக்காவில் வெளியிடப்பட்டது. பால் தாமஸ் ஆண்டர்ஸன் இயக்கிய அப்படத்தில் கதையிலிருந்து கதை நீக்கப்பட்டது. லாஸ் ஏஞ்சல்ஸ் நகரத்தில் 24 மணி நேரத்தில் நடக்கும் சம்பவங்களின் தொகுப்பே இக்கதை. பல வயதுகளில், வெவ்வேறு வாழ்க்கை வாழும் கதாபாத்திரங்களின் வாழ்க்கைச் சம்பவங்களின் கோர்வையாக இப்படத்தில் விரித்துரைக்கப்படுகிறது. ‘பட்டாம்’ பூச்சித் தத்துவம்’ என்று சொல்வார்கள். அதாவது ஜப்பானில் ஒரு பட்டாம்பூச்சி பறந்தால் அதன் சிறகடிப்பின் விசையில் நியூஜெர்ஸியில் மழை பெய்யுமாம். அதைப்போல் ஒரு நிகழ்வு மற்ற நிகழ்வுகளை உருவாக்குகிறது என்பது இந்தக் கோட்பாட்டின் சாரம். மக்னோலியா இக் கோட்பாட்டை ஒட்டி எடுக்கப்பட்ட படம்.

தமிழில் ‘காக்க காக்க’, ‘வேட்டையாடு விளையாடு’ போன்ற படங்களை மக்னோலியாவுடன் ஒப்பிடலாம். இப்படங்களில் கதை என்ற ஒரு விஷயம் இல்லை. இரண்டு படங்களிலும் கதை கூறல் வெறும் சம்பவ அடுக்குகளால் நிரப்பப்பட்டிருக்கிறது. அதாவது கதைக்குப் பதிலாக எதிர்_கதை கட்டமைக்கப்பட்டுள்ளது. எதிர்_கலை, எதிர்_கலாசாரம் போன்றவை பின்நவீனத்துவக் கருத்தாக்கங்கள் ஆகும். எனவே கதையிலிருந்து கதை நீக்கப்படும்போது, அது பின் நவீனத்துவக் கதையாடலாக தோற்றம் கொள்கிறது. எனவே ‘காக்க காக்க’, ‘வேட்டையாடு விளையாடு’ போன்ற திரைப்படங்களில் பின்நவீனத்துவக் கூறுகள் இருப்பதாகக் கொள்ளலாம். பின்நவீனத்துவ மனிதர்களின் யதார்த்தம் என்பது பிம்பங்கள், கண்ணைக் கவரும் காட்சிகள், திகைக்க வைக்கும் செய்திகள், பாப், டிஸ்கொதே போன்றவைகளாக இருக்கின்றன. இவையே இந்த யுகத்தின் கேளிக்கை என்பார் பிரெடரிக் ஜேம்ஸன். அதன்படி பார்த்தால் ‘வேட்டையாடு விளையாடு’ திரைப்படம் ஒழுங்குவரிசை தவறிய பிம்பங்கள், கண்ணைக் கவரும் காட்சிகள், பிரமிப்பூட்டும் ஒழுங்கற்ற எடிட்டிங், பிரமைகளைத் தோற்றுவிக்கும் பாடல் காட்சிகள் என்று படத்தின் உருவாக்கமே பின்நவீனத்தன்மைகளுடன் இருக்கிறது. மேலே குறிப்பிடப்பட்ட தமிழ்த் திரைப்படங்களில் தனித்தன்மை, சிறப்பு, நேர்த்தி போன்ற அம்சங்கள் தவிர்த்து பின் அவற்றில் இழையோடும் நவீனத்துவக் கூறுகள் மட்டுமே இங்கு கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ளப்பட்டுள்ளது என்ற போதிலும், மேற்கண்ட திரைப்படங்களின் மூலம் தமிழ்த் திரைப்படங்களில் பின் நவீனத்துவக் கூறுகள் தங்கள் வருகையைப் பதிவு செய்திருக்கின்றன என்பதைச் சொல்லத்தான் வேண்டும்.

அமெரிக்காவிலும் ஐரோப்பாவிலும் ஏராளமான பின்நவீனத் திரைப்படங்கள் எடுக்கப்படுகின்றன. இந்தியிலும் கூட ‘சாக்லேட்’ ‘பீயிங் சைரஸ்’ டர்னா மனா ஹை’ ‘பேஜ் த்ரீ’ போன்ற பல முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டிருக்கின்றன. அவற்றுக்கு இணையாக இல்லாவிட்டாலும் ஓரளவுக்குப் பின் நவீனத் தன்மைகளுடன் தமிழ்ப்படங்களும் தத்தித் தவழ ஆரம்பித்து விட்டன என்பது கவனிக்கப்பட வேண்டிய அம்சமாகும்.

----------------------------------

நன்றி தீராநதி.

வேறென்ன சொல்வது காசு கண்ணா காசு அவ்வளவுதான். இதன் காரணமாக எல்லாம் ரிச்சர்ட் கி(ய்)ர் நடிப்புத் திறமையின் மேலிருக்கும் மதிப்பு குறையவில்லை. அவ்வளவே.



Shilpa Shetty has said the media should report on AIDS awareness and not rake up the kisses Hollywood star Richard Gere gave her at an event in New Delhi on Sunday.

"This issue has been completely blown out of proportion. I'm not allowed to work and as an actress that is my priority. I have to give interviews now on this matter which is so trivial," Shilpa said.

Lashing out at the media for overreacting over the kisses, Shilpa defended Gere and said that there was nothing wrong in what he had done. "He was just striking a dance pose. It's not like he undressed me. If you report the issue like this we will look like idiots in front of the foreign press," she said.

Protests erupted in the holy city of Varanasi, Mumbai, Kanpur, Meerut and Indore a day after Hollywood star Richard Gere kissed actress Shilpa Shetty on the cheeks at an AIDS awareness event in the Capital.

Members of Shilpa Shetty Fan Club led by Iqbal and activists of the Vande Mataram Sanghursh Samiti took to the streets in Nai Sarak area raising anti-Gere slogans and Shilpa’s fans burning effigies of Gere demanding that he either apologise for his indecent conduct or else leave the country immediately.

''Shilpa Shetty conquered all racial swipes to win the Big Brother reality game show in England, but the Hollywood actor by unnecessarily planting kisses on Shilpa's cheek has not only done disservice to AIDS campaign but also blemished the rich Indian culture,'' PTI quoted Iqbal as saying.

Shiv Sena activists led by Gulshan Kapoor also set afire the Hollywood actor in effigy at Luxa crossing and demanded that his departure from the country.

Reacting to the incident, the BJP, too, disapproved the act saying it is not part of Indian culture. "Such a public display is not part of Indian tradition," PTI quoted party spokesperson Prakash Javadekar as saying.

Gere had joined Shilpa in a safe sex campaign among truckers in India, the country with the world's largest number of people living with HIV.

"No condom, no sex," an 58-year-old Gere had shouted in Hindi to the audience who roared his words back in unison and whistled loudly as Gere swooped down on Shilpa to kiss her on her hand and cheeks.

"I understand this is his culture, not ours. But this was not such a big thing or so obscene for people to overreact in such manner. I understand people's sentiments, but I don't want a foreigner to take bad memories from here,” PTI quoted Shilpa as saying.

"The media should concentrate on promotion of the cause of AIDS awareness rather than make 'issues' out of Richard Gere's kisses," Shilpa's spokesman Dale Bhagwagar told Reuters.

Shilpa has been involved in the AIDS awareness campaign in the country for some time and now and even played the female lead in a film on the issue, called Phir Milenge, starring Salman Khan as the male lead.

The kissing controversy comes not long after Shilpa was involved in the huge Big Brother controversy, the British TV reality show which she won.

ஸ்ரீலங்கா நிச்சயமாய் 250 ஆவது அடிப்பார்கள் என்று நினைத்தேன். ம்ஹூம் இடையில் கொஞ்சம் நன்றாய் விளையாடுவது போலிருந்தது, ஆனால் ஆஸ்திரேலியாவின் திறமையான பந்துவீச்சை சமாளிக்க முடியாமல் ஸ்ரீலங்கா 226 ரன்களுக்கு சுருண்டது.

இந்த பந்துவீச்சின் சூப்பர்ஸ்டார், நாதன் ப்ராக்கன் தான் மனுஷன் என்னா அற்புதமா லைன் அண்ட் லெங்த் பௌலிங் போடுறான். நான் கிரிக்கெட் விளையாடும் பொழுது பேஸ் பவுலிங் போடுவேன், அதற்கென்றே தனிமதிப்புண்டு எனக்கு. அதைப்பற்றி விரைவில் எழுதுகிறேன். சில சமயம் கப்டானாக விளையாடும் பொழுதுமட்டும் கிரீஸிலிருந்தே பவுல் பண்ணுவேன். ஓரளவு வேகம் வருமென்றாலும் அந்த இம்ப்ரஷன் வராது, ஆனால் கிரீஸிலிருந்து போடும் பொழுது இதன் காரணமாக லைன் அண்ட் லெங்த் ரொம்ப முக்கியம்.

பாட்ஸ்மேனுக்கு ஒன்றரை அடிக்கு முன்னால் பிட்ச் குத்தி(குட் லெங்த்தில்) செஸ்த்ட்க்கு ஏற்றுவேன். ஆனால் லைன் அண்ட் லெங்த்தில் போடுவது ரொம்பவும் கஷ்டம். அதனால் சொல்கிறேன் பிரமாதமாகப் போடுகிறார். மற்றொருவர் பிராட் ஹாக் இவருடைய கூக்லியை இன்னமும் மக்கள் சரியாகப் புரிந்து கொள்வதில்லை. இந்தியா ஆட வந்திருந்தால் ஒருவேளை விளையாடியிருப்பார்கள்.

பவுலிங் பிட்ச் என்று சொல்கிறார்கள் இந்த ஆடுகளத்தை ஆனால் அவர்கள் தேவையான அளவிற்கு ரன்கள் எடுக்கவில்லை. கட்டுப்படுத்த பௌலர்களும் இல்லை, ஆஸ்திரேலியா 40 ஓவர்களுக்கு முன்னால் அடித்துவிடும் என்று நினைக்கிறேன்.

எனக்குத் தெரிந்து ஸ்ரீலங்கா பைனல்ஸ்க்காக முரளியை பாதுகாத்து வைக்கிறார்கள் என்று நினைக்கிறேன். அது வேஸ்ட், இவர்கள் பைனல்ஸ் வரமாட்டார்கள். ஏற்கனவே செமிக்கு சென்று விட்டத் தில்லில் முரளியும் வாஸும் இல்லாமல் விளையாடுகிறார்கள். இவர்கள் பைனல்ஸ் வருவார்கள் என்ற நம்பிக்கை எனக்கு இல்லை.

இப்பொழுதே பைனல்ஸை நினைத்துக் கொண்டு, அதாவது இருக்கிறதை விட்டுட்டு பறக்கிறதுக்கு ஆசைப்படுற கதையா வேடிக்கையா இருக்கு, இவங்க பண்றது. இன்னிக்கு கிடைக்கிற அடியில் எழுந்திருக்கவே மாட்டாங்கன்னு நினைக்கிறேன். பார்ப்போம்.

இதுவரை மூன்றுவிக்கெட்களை இழந்து பரிதாபமாய் ஸ்ரீலங்கா தடுமாறிவருகிறது.

61/3(தரங்கா, ஜெயசூர்யா, சங்கக்காரா - பவுண்டரியில்)

ராமர் பாலம் என்பதே முழுக்க முழுக்க கட்டுக்கதை தான். மன்னார் வளைகுடா மனிதனால் உருவாக்கப்பட்ட பாலம் ஏதுமில்லை என மத்திய கப்பல் மற்றும் நெடுஞ்சாலை போக்குவரத்துத் துறை அமைச்சர் டி.ஆர்.பாலு தெரிவித்துள்ளார்.

சேது சமுத்திர திட்ட பணிகளை நேரில் பார்வையிட்ட அவர் பின்னர் நிருபர்களிடம் கூறுகையில்,

இத் திட்டத்தில் இதுவரை 13.1 மில்லியன் கன அடி அகழ்வுப் பணி முடிந்துள்ளது. ஆதாம் பகுதியில் இப்போது அகழ்வுப் பணி நடந்து வருகிறது.

இந்த பகுதியில் சுற்று சூழல் பாதிக்கப்படுமா என 2,424 முறை பல்வேறு ஆய்வுகளை மேற்கொண்டுள்ளோம். கடலுக்கு அடியிலும் 2,003 மீட்டர் ஆழத்திற்கு பல இடங்களில் ஆழ்துளை கிணறுகள் அமைக்கப்பட்டு சோதனை செய்யப்பட்டுள்ளது.

ராமர் பாலம் என்பதே இது முழுக்க முழுக்க கட்டுக்கதை தான். இந்தப் பகுதியில் மனிதனால் உருவாக்கப்பட்ட பாலம் ஏதுமில்லை என்பதை பல ஆய்வுகள் நிரூபித்துவிட்டன.

உத்தரப் பிரதேசத்தில் தேர்தல் நடப்பதால் அரசியல் நோக்கத்தில், ஓட்டு வாங்குவதற்காக இந்த பிரச்சனையை பாஜக இப்போது கிளப்புகிறது.

பாஜக ஆட்சியின் போது வகுத்த திட்டத்தின்படிதான் இந்த சேது சமுத்திர திட்ட பணிகள் நடந்து வருகிறது என்பதை நினைவூட்ட விரும்புகிறன்.

ஆதாம் பாலம் (ராமர் பாலம்) கடல்-நில மாற்றங்களால் ஏற்பட்டது என மன்னார் வளைகுடா பராமர் பாலம் ஆய்வுகள் தெரவித்துவிட்டன.

இந்தப் பணி திட்டமிட்டபடி 2008ம் வருடத்திற்குள் முடிக்கப்படும் என்றார் பாலு.

இன்னும் ஒரு பதிவு குவாண்டம் பற்றி. எனக்கு இதைப் பற்றிய ஆர்வம் ஒவ்வொரு முறையும் அதிகரித்துக் கொண்டே வருகிறது.

Science Daily — Through photosynthesis, green plants and cyanobacteria are able to transfer sunlight energy to molecular reaction centers for conversion into chemical energy with nearly 100-percent efficiency. Speed is the key – the transfer of the solar energy takes place almost instantaneously so little energy is wasted as heat. How photosynthesis achieves this near instantaneous energy transfer is a long-standing mystery that may have finally been solved.


Sunlight absorbed by bacteriochlorophyll (green) within the FMO protein (gray) generates a wavelike motion of excitation energy whose quantum mechanical properties can be mapped through the use of two-dimensional electronic spectroscopy. (Credit: Greg Engel, Lawrence Berkeley National Laboratory, Physical Biociences Division)

A study led by researchers with the U.S. Department of Energy’s Lawrence Berkeley National Laboratory (Berkeley Lab) and the University of California (UC) at Berkeley reports that the answer lies in quantum mechanical effects. Results of the study are presented in the April 12, 2007 issue of the journal Nature.

“We have obtained the first direct evidence that remarkably long-lived wavelike electronic quantum coherence plays an important part in energy transfer processes during photosynthesis,” said Graham Fleming, the principal investigator for the study. “This wavelike characteristic can explain the extreme efficiency of the energy transfer because it enables the system to simultaneously sample all the potential energy pathways and choose the most efficient one.”

Fleming is the Deputy Director of Berkeley Lab, a professor of chemistry at UC Berkeley, and an internationally acclaimed leader in spectroscopic studies of the photosynthetic process. In a paper entitled, Evidence for wavelike energy transfer through quantum coherence in photosynthetic systems, he and his collaborators report the detection of “quantum beating” signals, coherent electronic oscillations in both donor and acceptor molecules, generated by light-induced energy excitations, like the ripples formed when stones are tossed into a pond.

Electronic spectroscopy measurements made on a femtosecond (millionths of a billionth of a second) time-scale showed these oscillations meeting and interfering constructively, forming wavelike motions of energy (superposition states) that can explore all potential energy pathways simultaneously and reversibly, meaning they can retreat from wrong pathways with no penalty. This finding contradicts the classical description of the photosynthetic energy transfer process as one in which excitation energy hops from light-capturing pigment molecules to reaction center molecules step-by-step down the molecular energy ladder.

“The classical hopping description of the energy transfer process is both inadequate and inaccurate,” said Fleming. “It gives the wrong picture of how the process actually works, and misses a crucial aspect of the reason for the wonderful efficiency.”

Co-authoring the Nature paper with Fleming were Gregory Engel, who was first author, Tessa Calhoun, Elizabeth Read, Tae-Kyu Ahn, Tomáš Man al and Yuan-Chung Cheng, all of whom held joint appointments with Berkeley Lab’s Physical Biosciences Division and the UC Berkeley Chemistry Department at the time of the study, plus Robert Blankenship, from the Washington University in St. Louis.

The photosynthetic technique for transferring energy from one molecular system to another should make any short-list of Mother Nature’s spectacular accomplishments. If we can learn enough to emulate this process, we might be able to create artificial versions of photosynthesis that would help us effectively tap into the sun as a clean, efficient, sustainable and carbon-neutral source of energy.

Towards this end, Fleming and his research group have developed a technique called two-dimensional electronic spectroscopy that enables them to follow the flow of light-induced excitation energy through molecular complexes with femtosecond temporal resolution. The technique involves sequentially flashing a sample with femtosecond pulses of light from three laser beams. A fourth beam is used as a local oscillator to amplify and detect the resulting spectroscopic signals as the excitation energy from the laser lights is transferred from one molecule to the next. (The excitation energy changes the way each molecule absorbs and emits light.)

Fleming has compared 2-D electronic spectroscopy to the technique used in the early super-heterodyne radios, where an incoming high frequency radio signal was converted by an oscillator to a lower frequency for more controllable amplification and better reception. In the case of 2-D electronic spectroscopy, scientists can track the transfer of energy between molecules that are coupled (connected) through their electronic and vibrational states in any photoactive system, macromolecular assembly or nanostructure.

Fleming and his group first described 2-D electronic spectroscopy in a 2005 Nature paper, when they used the technique to observe electronic couplings in the Fenna-Matthews-Olson (FMO) photosynthetic light-harvesting protein, a molecular complex in green sulphur bacteria.

Said Engel, “The 2005 paper was the first biological application of this technique, now we have used 2-D electronic spectroscopy to discover a new phenomenon in photosynthetic systems. While the possibility that photosynthetic energy transfer might involve quantum oscillations was first suggested more than 70 years ago, the wavelike motion of excitation energy had never been observed until now.”

As in the 2005 paper, the FMO protein was again the target. FMO is considered a model system for studying photosynthetic energy transfer because it consists of only seven pigment molecules and its chemistry has been well characterized.

“To observe the quantum beats, 2-D spectra were taken at 33 population times, ranging from 0 to 660 femtoseconds,” said Engel. “In these spectra, the lowest-energy exciton (a bound electron-hole pair formed when an incoming photon boosts an electron out of the valence energy band into the conduction band) gives rise to a diagonal peak near 825 nanometers that clearly oscillates. The associated cross-peak amplitude also appears to oscillate. Surprisingly, this quantum beating lasted the entire 660 femtoseconds.”

Engel said the duration of the quantum beating signals was unexpected because the general scientific assumption had been that the electronic coherences responsible for such oscillations are rapidly destroyed.

“For this reason, the transfer of electronic coherence between excitons during relaxation has usually been ignored,” Engel said. “By demonstrating that the energy transfer process does involve electronic coherence and that this coherence is much stronger than we would ever have expected, we have shown that the process can be much more efficient than the classical view could explain. However, we still don’t know to what degree photosynthesis benefits from these quantum effects.”

Engel said one of the next steps for the Fleming group in this line of research will be to look at the effects of temperature changes on the photosynthetic energy transfer process. The results for this latest paper in Nature were obtained from FMO complexes kept at 77 Kelvin. The group will also be looking at broader bandwidths of energy using different colors of light pulses to map out everything that is going on, not just energy transfer. Ultimately, the idea is to gain a much better understanding how Nature not only transfers energy from one molecular system to another, but is also able to convert it into useful forms.

“Nature has had about 2.7 billion years to perfect photosynthesis, so there are huge lessons that remain for us to learn,” Engel said. “The results we’re reporting in this latest paper, however, at least give us a new way to think about the design of future artificial photosynthesis systems.”

This research was funded by the U.S. Department of Energy and by the Miller Institute for Basic Research in Sciences.

Note: This story has been adapted from a news release issued by DOE/Lawrence Berkeley National Laboratory.

அயர்லாந்து ஆஸ்திரேலியாவின் பந்துவீச்சை சமாளிக்க முடியாமல் திணறி வருகிறது. அடுத்தடுத்து நான்கு விக்கெட்களைப் பறிகொடுத்து, 16 ரன்கள் மட்டுமே எடுத்துள்ளது. இந்த ஆட்டத்திற்கு முன் ரிக்கி பாண்டிங், அயர்லாந்து அணியின் நான்கைந்து வீரர்கள் வாழ்க்கையிலேயே இப்படி விளையாடியத்தில் என்பது விளையாடினால் தான் கேவலமான தோல்வியை தவிர்க்க முடியும் என்று சொன்னது நினைவில் கொள்ளக்கூடியது.

இந்த அயர்லாந்து அணிதான் பாகிஸ்தானை வீழ்த்தியதும் குறிப்பிடத்தக்கது.

என்ன சொல்றதுன்னே தெரியலை. இவர்கள் இப்போதைக்கு சண்டை போடுவதை விடப்போவதில்லை போலிருக்கிறது. அதுமட்டும் தான் பிரகாசமாகத் தெரிகிறது.

We may have seen it all before in science-fiction films. But the bionic warrior is in fact a vision of real-life warfare in the 21st century. U.S. defence chiefs hope to have their troops kitted out in the outlandish combat gear as soon as 2020.

Included in the Pentagon's Future Warrior Concept are a powerful exoskeleton, a self-camouflaging outer layer that adapts to changing environments and a helmet which translates a soldier's voice into any foreign language.



The future soldier will also benefit from 'intelligent' armour, which remains light and flexible until it senses an approaching bullet, then tenses to become bulletproof.

Perhaps worryingly, several of the planned enhancements seem to owe more than a little to Hollywood blockbusters such as Robocop, Aliens and Predator.

But officials are quick to point out that many of these systems are already working in prototype form, or are refinements of proven technologies.

Some of the blueprints will be unworkable without eagerly awaited advances in nanotechnology, but researchers remain confident. And perhaps with good reason.

The sheer scale of U.S. military research spending and the pace of recent advances in aircraft stealth technology and guided precision bombs are staggering.

Project specialist Jean-Louis DeGay, a former captain in 75th Ranger Regiment, said: "We're already trialling equipment and technologies that did not exist a few years ago.

"The air force has just debuted its new stun gun and five years after the concept of an exoskeleton was first discussed, we have fully functioning prototypes."

He told Soldier magazine: "Five years ago, nobody thought we'd have a portable hydrogen fuel cell, but we've got them now.

"They're functioning, and we're just trying to make them smaller. And if I'm honest, nothing speeds up the development of technology like war."

If the U.S. military's vision of the future is even half-right, Britain's armed forces will have their work cut out trying to keep up.

Even comparatively understated attempts to improve our troops' battlefield technology, such as the Bowman digital battlefield radio system, have been blighted by years of delays and embarrassing technical blunders.

உண்மையில் இதை நம்ப முடியவில்லை என்றாலும் நம்பத்தான் வேண்டியிருக்கிறது.

ஆச்சர்யங்கள் மட்டுமே சாத்தியம் இந்த நானோ டெக்னாலஜியில். இன்னும் காத்துக்கொண்டேதான் இருக்கிறோம் என்றாலும், வெற்றி இன்னும் அதிக தொலைவில் இல்லை என்பதே உண்மை.

The day when you can charge your cell phone or iPod just by going for a stroll around the block could be a step closer, thanks to a "nano-generator".

About a year ago, Zhong Lin Wang of Georgia Tech in the US discovered that, when he disturbed zinc oxide nanowires, they gave off a tiny electrical current, a phenomenon called piezoelectricity. At the time, he had to use the tip of an atomic force microscope – a $250,000 instrument – to create about one-billionth of a watt of power. Not exactly energy efficiency.

But with his latest experiment, Wang has improved his design at least a thousand-fold. Using gold nanoparticle as seeds, he grew a small forest of 1-micron-high zinc oxide wires on a conductive substrate 2 millimetres square. Then he placed a saw-toothed electrode on top, which is designed to make contact with as many nanowires as possible. Finally, by rattling the whole thing with ultrasound, he found that he could generate a few microwatts of electricity.

That is still only a few millionths of a watt. But, by using ultrasound, the team demonstrated that they can activate the generator using any form of vibration. The movement of the top electrode disturbs the nanowires, providing a potential power source for anything that moves.

Furthermore, nanowires can be chemically grown on virtually any substrate, including metals, polymers, and anything else that could double as an electrode. The wires also precipitate from solution at 70°C, making them easy to grow under normal laboratory conditions.

Human implants

The generator suffers from a few key limitations, however. First, growing uniform nanowires is difficult – they are usually of slightly different height or diameter. As a result, in a generator containing many thousands of nanowires, only a few hundred or so successfully generate electricity when shaken, as they do not all make contact with the electrode. That hurdle must be overcome in order to charge large, power-hungry devices.

But Wang believes the nano-generator could be ideal for powering tiny devices, including those that may be implanted inside the human body. "Imagine self-powered force-sensors implanted in blood vessel walls, taking your blood pressure. Or generators in your shoes that can charge devices while you walk," he says.

Almost any device that could use a wireless, mobile power source could potentially use the nanogenerator, Wang says: "I have full confidence that within three years we will have something that is useful commercially."

இந்தப் படங்களின்(ரெண்டு வெர்ஷன்) ரசிகன் என்கிற முறையில் தீவிரமாக எதிர்பார்க்கும் அடுத்த படம்.

எனக்கு ரிலேட்டிவிட்டி தியரி பிரகாசமாய்த் தெரியும் என்றெல்லாம் ஒன்றும் கிடையாது. ஆனால் அது எதைப் பற்றியதாயிருக்கும் என்பதைப் பற்றித் தெரியும், ஒரு முறை என் சித்தப்பா(என்று நினைக்கிறேன்), ரிலேட்டிவிட்டி தியரியை ஒரு 'ஈ'யைக் கொண்டு விளக்கினார். எப்படியென்றால்,

நாம் ஒரு காரில் பயணம் செய்கிறோம், 60km வேகத்தில், ஆனால் நாம் பயணம் செய்யத் தொடங்கிய அதே சமயத்தில் அந்தக் காரினுள் புகுந்த 'ஈ' ஒன்று நம்முடைன் பயணம் செய்கிறது, எப்படியென்றால் காரின் எந்த ஒரு பகுதியையும் தொடாமல் - காருக்குள் பறந்துகொண்டேயிருக்கிறது. 'ஈ' காருக்குள் பயணம்(பறந்து) செய்து கொண்டுதானே இருக்கிறது.

இதன் காரணமாகயெல்லாம் 'ஈ'யும் 60km வேகத்தில் பயணம் செய்ததாகக் கொள்ள முடியுமா? இப்படித்தான் வேகம் என்பது வேறுபடுவதாய் இருக்கிறது. இந்த சூழ்நிலையில் காரில் பயணம் செய்த நம்முடைய வேகத்தையும், நம்முடை பயணம் செய்த 'ஈ'யினுடைய வேகத்தையும் ஒரு சமன்பாட்டிற்குள் கொண்டுவருவது தான் ரிலேட்டிவிட்டி என்றார் அவர். இது உண்மையா எனக்குத் தெரியாது.

---------------------------

The Valiant Swabian - A new biography of Albert Einstein.



When youthful and frisky, Albert Einstein would refer to himself as “the valiant Swabian,” quoting the poem by Ludwig Uhland: “But the valiant Swabian is not afraid.” Albert—the name Abraham had been considered by his unreligious parents but was rejected as “too Jewish”—was born in Ulm, in March of 1879, not long after Swabia joined the new German Reich; he was the first child and only son of a mathematics-minded but financially inept father and a strong-willed, musically gifted woman of some inherited means. A daughter, Maria, was born to the couple two and a half years later; when shown his infant sister, Albert took a look and said, “Yes, but where are the wheels?” Though this showed an investigative turn of mind, the boy was slow to talk, and the family maid dubbed him der Depperte—“the dopey one.”

As the boy progressed through the schools of Munich, where his father had found employment in his brother Jakob’s gas-and-electrical-supply company, Albert’s teachers, though giving him generally high marks, noted his resistance to authority and Germanic discipline, even in its milder Bavarian form. As early as the age of four or five, while sick in bed, he had had a revelatory encounter with the invisible forces of nature: his father brought him a compass, and, as he later remembered it, he was so excited as he examined it that he trembled and grew cold. The child drew the momentous conclusion that “something deeply hidden had to be behind things.” That intimation was to carry him to some of the greatest scientific discoveries of the twentieth century, and to a subsequent persistent but unsuccessful search for a theory that would unite all the known laws of nature, and to a global fame impossible to imagine befalling any mere intellectual now.

Walter Isaacson’s thorough, comprehensive, affectionate new biography, “Einstein: His Life and Universe” (Simon & Schuster; $32), relates how, in 1931, during the fifty-one-year-old scientist’s second visit to America, he and his second wife, Elsa, attended, in California, a séance at the home of Mr. and Mrs. Upton Sinclair. He must have allowed a little skepticism to creep into his polite conversation, for “Mrs. Sinclair challenged his views on science and spirituality.” His own wife overheard and indignantly intervened, telling their hostess, “You know, my husband has the greatest mind in the world.” Mrs. Sinclair didn’t dispute the assertion, replying, “Yes, I know, but surely he doesn’t know everything.” On the same excursion, Einstein, at his own request, met Charlie Chaplin, who, as they arrived at the première of “City Lights,” said, of the applauding public, “They cheer me because they all understand me, and they cheer you because no one understands you.”

In 1905, Einstein, a twenty-six-year-old patent clerk in Bern, Switzerland, had produced in rapid succession five scientific papers that (a) proposed that light came not just in waves but in indivisible, discrete packets of energy or particles called, after Max Planck’s discovery, quanta; (b) calculated how many water molecules existed in 22.4 litres (a number so vast that, Isaacson tells us, “that many unpopped popcorn kernels when spread across the United States would cover the country nine miles deep”); (c) explained Brownian motion as the jostling of motes of matter by invisible molecules; (d) expounded the special theory of relativity, holding that all measurable motion is relative to some other object and that no universal coördinates, and no hypothetical ubiquitous ether, exist; and (e) asserted that mass and energy were different manifestations of the same thing and that their relation could be tidily expressed in the equation E=mc², where c is the speed of light, a constant. Only a few friends and theoretical physicists took notice.

from the issuecartoon banke-mail thisIn 1903, Einstein had married a woman three years older than he, Mileva Marić, a lame, homely Serbian he had met when both were students at the Zurich Polytechnic. It emerged only in 1986 that before their marriage the couple became parents of a girl, Lieserl, whom Einstein probably never saw and whose fate is unknown. A legitimate son, Hans Albert, was born in 1904. Einstein had not been able to secure any teaching job; his cavalier and even defiant attitude toward academic authority worked against his early signs of promise. He had left Germany and renounced his citizenship at the age of sixteen, and for four years was too poor to buy Swiss citizenship, depending for sustenance on a monthly stipend from his mother’s family and some fees from private tutorials. In the pinch, Marcel Grossmann, a brilliant math student whose meticulous lecture notes helped Einstein get high grades at the Zurich Polytechnic, managed to secure him a job at the Swiss Patent Office, in Bern. His long stint there figures, in the conventional Einstein mythology, as the absurd ordeal of a neglected genius, but Isaacson thinks it might have been a good thing:

So it was that Albert Einstein would end up spending the most creative seven years of his life—even after he had written the papers that reoriented physics—arriving at work at 8 A.M., six days a week, and examining patent applications.…Yet it would be wrong to think that poring over applications for patents was drudgery.…Every day, he would do thought experiments based on theoretical premises, sniffing out the underlying realities. Focusing on real-life questions, he later said, “stimulated me to see the physical ramifications of theoretical concepts.”

“Had he been consigned instead to the job of an assistant to a professor,” Isaacson points out, “he might have felt compelled to churn out safe publications and be overly cautious in challenging accepted notions.” Special relativity has a flavor of the patent office; one of the theory’s charms for the fascinated public was the practical apparatus of its exposition, involving down-to-earth images like passing trains equipped with reflecting mirrors on their ceilings, and measuring rods that magically shrink with speed from the standpoint of a stationary observer, and clocks that slow as they accelerate—counterintuitive effects graspable with little more math than plane geometry.

The general theory of relativity took longer, from 1907 to 1915, and came harder. Generalizing from the special theory’s assumption of uniform velocity to cases of accelerated motion, and incorporating Newton’s laws of gravity into a field theory that corrected his assumption of instant gravitational effect across any distance, led Einstein into advanced areas of mathematics where he felt at sea. He turned to his invaluable friend Marcel Grossmann, now chairman of the math department at the Zurich Polytechnic; Isaacson quotes him as saying, “Grossmann, you’ve got to help me or I will go crazy.” After consulting the literature, Grossmann “recommended the non-Euclidean geometry that had been devised by Bernhard Riemann.” Einstein, beginning with the insight that acceleration and gravity exert an equivalent force, worked for years to find the equations that would describe

1. How a gravitational field acts on matter, telling it how to move.

2. And in turn, how matter generates gravitational fields in spacetime, telling it how to curve.

“I have gained enormous respect for mathematics,” he wrote a friend, “whose more subtle parts I considered until now, in my ignorance, as pure luxury!” For a time, he discarded Riemannian tensors, but eventually returned to them, and, to quote Isaacson, “in the throes of one of the most concentrated frenzies of scientific creativity in history,” he felt close enough to the solution to schedule four Thursday lectures at the Prussian Academy, in Berlin, which would unveil his “triumphant revision of Newton’s universe.” Then, heightening the suspense, another player entered the game. Einstein, still a little short of the full solution and beset with nervous stomach pains, showed one of his lectures to David Hilbert, “who was not only a better pure mathematician than Einstein, he also had the advantage of not being as good a physicist.” Hilbert told Einstein that he was ready to lay out his own “axiomatic solution to your great problem,” and the physicist battled to establish the priority of his theory even as he was putting the last, perfecting touches into his fourth and final lecture. It all came down to:

Rµν—½gµνR = 8πTµν

The other giants of physics in the first half of the twentieth century applauded. Paul Dirac called general relativity “probably the greatest scientific discovery ever made,” and Max Born termed it “the greatest feat of human thinking about nature, the most amazing combination of philosophical penetration, physical intuition and mathematical skill.” In 1919, the discovery was given empirical proof when Arthur Eddington, the director of the Cambridge Observatory, led an expedition to equatorial realms to observe a solar eclipse and see if, as Einstein’s field equations predicted, stars near the sun’s rim would be apparently displaced 1.7 arc seconds. With a little massaging from Eddington, they were. Einstein, asked what his reaction would have been if the experiment had showed his theory to be wrong, serenely replied, “Then I would have been sorry for the dear Lord; the theory is correct.”

from the issuecartoon banke-mail thisThough Einstein was to reap many honors (including the 1921 Nobel, belatedly, for his early work on the photoelectrical effect) and was to serve humanity as a genial icon and fount of humanist wisdom for three more decades, he never again made a significant contribution to the ongoing life of the physical sciences. Beginning around 1918, he devoted himself to a quest even more solitary and visionary than his relativity triumphs. “We seek,” he said in his Nobel Prize lecture, “a mathematically unified field theory in which the gravitational field and the electromagnetic field are interpreted only as different components or manifestations of the same uniform field.” Quantum theory, with its built-in uncertainties and paradoxes, struck him as a spooky violation of physical realism. “The more successes the quantum theory enjoys,” he lamented to a friend in 1912, “the sillier it looks.” In an autobiographical sketch published in 1949, he described his frustrated attempts “to adapt the theoretical foundation of physics” to quantum science: “It was as if the ground had been pulled out from under one, with no firm foundation to be seen anywhere upon which one could have built,” leaving “an intermediate state of physics without a uniform basis for the whole, a state that—although unsatisfactory—is far from having been overcome.”

His faith that a unified theory of all the fields exists went back to his childhood sense that “something deeply hidden had to be behind things,” a something that would evince itself in an encompassing theory of elegant simplicity. Isaacson tells us: “On one of the many occasions when Einstein declared that God would not play dice, it was Bohr”—the physicist Niels Bohr—“who countered with the famous rejoinder: Einstein, stop telling God what to do!” God, sometimes identified as “the Almighty” or “the Old One” (der Alte) frequently cropped up in Einstein’s utterances, although, after a brief period of “deep religiousness” at the age of twelve, he firmly distanced himself from organized religion. In a collection of statements published in English as “The World As I See It,” there is this on “The Religiousness of Science”:

The scientist is possessed by the sense of universal causation.…His religious feeling takes the form of a rapturous amazement at the harmony of natural law, which reveals an intelligence of such superiority that, compared with it, all the systematic thinking and acting of human beings is an utterly insignificant reflection. This feeling is the guiding principle

The apparition of a superior intelligence behind the impassive arrangements of nature was more than a playful metaphor for Einstein, and the escape from selfishness through scientific thought was a principle he lived. In composing, at the request of an editor, his “Autobiographical Notes,” he concentrated almost exclusively on his thought processes, complete with equations.

Yet things happened to him; he had a life. In 1909, the University of Zurich upped an initial offer, and Einstein, “four years after he had revolutionized physics,” resigned from the patent office and accepted his first professorship. “So, now I too am an official member of the guild of whores,” he told a colleague. In 1910, Mileva gave birth to a second son, Eduard, who as he grew older developed mental illness and was to end up in a Swiss asylum. In 1911, the Einsteins moved to Prague, where Einstein accepted a full professorship at the German part of the University of Prague. Offers kept coming; in 1912 he returned to the Zurich Polytechnic, which had become a full university, the Eidgenössische Technische Hochschule. Mileva should have been happy back in Zurich, among old friends, but her health was uncertain, carrying with it depression, and continued to decline. In 1913, an invitation was personally delivered by two pillars of Berlin’s academic establishment, Max Planck and Walther Hermann Nernst, to come to Berlin as a university professor and the director of a new physics institute, and to become, at the age of thirty-four, the youngest member of the Prussian Academy. Einstein stayed in Berlin until 1932, when the combination of rising Nazism and tempting offers from America impelled him to leave Germany, never to return.

In America, Robert A. Millikan, a physicist whose experiments had verified Einstein’s photoelectrical equation, was now the president of Caltech, and he aggressively courted Einstein to come to Pasadena. However, the educator Abraham Flexner, a former officer of the Rockefeller Foundation, was in the process of establishing, with funds from the Bamberger department-store fortune, a haven for scholars named the Institute for Advanced Study, to be situated in New Jersey, next to but not affiliated with Princeton University. Einstein, intending to split his time between Europe and America, accepted the Princeton proposal. He and Elsa moved there, and in 1935, after renting for a few years, they bought a modest frame house at 112 Mercer Street, where Einstein lived until his death, in 1955.

He and Mileva had divorced, after many difficulties, in March, 1919. One of the attractions of Berlin in 1913 had been the presence of his divorced cousin Elsa Einstein. During the First World War, while Mileva stayed in Zurich with the two boys, Elsa and Einstein shared a life in Berlin—in his divorce deposition he gave the period of “intimate relations” as “about four and a half years.” After some friction (Einstein wasn’t sure that he wanted to be married at all, after the mental exertions of general relativity, but Elsa’s respectable family wanted her reputation salvaged), he and Elsa married, in June, 1919. In their “spacious and somberly furnished apartment near the center of Berlin,” with her two daughters, he seemed, a colleague remarked, “a Bohemian as a guest in a bourgeois home.” Elsa was shrewd but, unlike Mileva Marić, not scientific, which at his stage of life and eminence may have been a blessing. Einstein and women are a complicated story, and Isaacson doesn’t attempt to tell it all. There were a number of extramarital relationships; how many of them tipped from companionship into sex is, like the electron, difficult to measure. (One startling fact, according to Isaacson: beginning in 1941, Einstein was sleeping with an alleged Soviet spy, the multilingual Margarita Konenkova, though the F.B.I., which was keeping close tabs on him, never twigged.) Isaacson, a former managing editor of Time, whose previous biographies dealt with Benjamin Franklin and Henry Kissinger, writes in short paragraphs; taking up in rotation science and politics and personal developments, he has much material to compress. He notes that at Elsa’s untimely death, in 1936, “Einstein was hit harder than he might have expected,” and pronounces on their marriage:

Beneath the surface of many romances that evolve into partnerships, there is a depth not visible to outside observers. Elsa and Albert Einstein liked each other, understood each other, and perhaps most important (for she, too, was actually quite clever in her own way) were amused by each other. So even if it was not the stuff of poetry, the bond between them was a solid one.

Yet when Michele Besso, an old friend from his youth in Zurich, died, not long before Einstein’s own death, he wrote to Besso’s family that the deceased’s most admirable trait had been to live harmoniously with a woman, “an undertaking in which I twice failed rather miserably.” He was married to the universe, and gave back to people less love than he attracted. Max Born said, “For all his kindness, sociability and love of humanity, he was nevertheless totally detached from his environment and the human beings in it.”

But he loved America, and America reciprocated. Its informality, optimism, and emphasis on free speech delighted him: “From what I have seen of Americans, I think that life would not be worth living to them without this freedom of self expression.” Except for a brief trip to Bermuda as part of his application for citizenship, he never left; he never returned to Europe, let alone to Germany, whose crimes, he wrote the chemist Otto Hahn, “are really the most abominable ever to be recorded in the history of the so-called civilized nations.” To America, Isaacson says, he projected a “rumpled-genius image as famous as Chaplin[’s] little tramp.” As famous as Chaplin, he appeared, to Americans of my age, as saintly as Gandhi. Einstein’s public political life—his initially reluctant but eventually committed Zionism, his initially militant but eventually modified pacifism, his wartime patriotism (including a sponsoring role in the creation of the atomic bomb), his scorn of McCarthyism, and his good humor and amiable wit in shouldering all the causes and interviews he was asked to shoulder—contributed to American morale in the challenging years between 1933 and 1955. Having the greatest mind in the world on the premises lifted American spirits. In his own freedom of thought, the valiant Swabian demonstrated how to be free.